金风吐商管,秀色浮山椒。苔乾石骨瘦,水落溪毛凋。
埃尘暗箯舆,风霜缁客貂。藜羹浥野饭,松醪酌村瓢。
会当对榻语,竹坞风萧萧。浣肠去旧学,词源涌春潮。
广坐人中便识真,德容言貌每相因。
龙山落帽相嘲论,引得文章压世人。
泉南南蒲是南溟,瘴雾熏人不用醒。
想对文书搔首罢,刺桐花下学兰亭。
持身端的在兢兢,谨独方地愧作情。
莫道隐微人不见,暗中临我有神明。
青天上有无根日,驰光暂明还复黑。
昼夜相催老却人,忽忽吾言四十七。
偶看旧镜镜为羞,昔髭未生今白头。
朱颜丹药已难觅,青史功名行且休。
岁岁年年待富贵,富贵不来老还至。
老既至兮百事非,病妻对之怨且詈。
妻年比我虽稍卑,近亦摧颓如我衰。
一生仳离殕居半,此世欢娱能几时。
纵多子女知何益,北邙冢墓无人识。
古往今来共如此,我亦胡为空叹息。
人生满百世岂多,尊中有酒且高歌。
有酒不歌奈老何!
寂寞唐朝寺,频年客到稀。
空山孤殿在,荒径一僧归。
苔色骄秋雨,松声振夕褷。
惊乌初有托,近亦出林飞。
貂衲古来称贵服,龙光此日被寒儒。金闺通籍联环卫,玉署传经忝范模。
挟纩虚言良足鄙,赐袍巧制未为殊。微躯长在春风里,愿播阳和遍九区。
朝著紫宸殿,直庐金马门。楞伽百八句,柱下五千言。
何处求花藏,忘机即漆园。凉宵万籁寂,明月在前轩。
孺子圯桥跪履年,七章德在谷城仙。所言道德帝王事,不比盘盂长短篇。
晚欲出尘应有诀,初行遇汉岂非天。萧曹勋业皆劳力,宁似功成樽俎前。
一溪流石色,万木耸山阴。地僻有佳景,眼明劳寸心。
坠猿犹挂壁,惊鸟忽移林。莫问去程远,行人方苦吟。