逢着平乐儿,论交鞍马前。
与酤一斗酒,恰用十千钱。
后余在关内,作事多迍邅。
何肯相救援,徒闻《宝剑篇》。
每过杨子宅,时醉庾公楼。黄鹄云霄志,白蘋江海流。
读书非世用,种树是吾谋。自识文章贵,多寻潇洒侯。
情弱抽思长,腕娇运笔拙。
口诵恐易忘,笺书还自裂。
君不见游尘着空生九州,人其中间悬两眸。
杨花化萍无根蒂,风消水长东西流。
红南下湿人易老,过尽岁年还草草。
长留白日照人间,榆柳浮生转枯槁。
扑纹带绕千花黄,青娥攒眉眉细长。
莫言一尊千万寿,乃翁身命属渠手。
长安城中鬼笑人,水底纸钱能不朽。
今人不见古人心,古人不见今人事。
天上若无长生人,即是古人都尽死。
金凫银雁满江湖,神光夜夜开黄垆。
年经月纬三百卷,平生欲作何人书。
古人去去留不得,我些古人三太息。
今人莫诧山石近视眼,更后十年人不识。
我闻精卫鸟,衔木填沧海。一切至诚心,毕生期不改。
虽然功不就,肝胆具精采。海水竭无期,我怀宛长在。
宇宙有变迁,此心自危殆。所患愿力微,中情为废馁。
秉此千古心,海水终见底。
蜂狂蝶闹艳阳晨,越水吴山一例春。处世自求行乐耳,及时惟有钓耕人。
鹊巢恶木巅,常窘一枝息。宁知椅梧凤,亦欲此栖宿!
喈喈多好音,矫矫奋轻翼。上林岂不茂,胡为恋幽仄?
处陋仍莫保,居华固陵偪。下流不可居,斯言可佩服。
日暮游西园。
冀写忧思情。
曲池扬素波。
列树敷丹荣。
上有特栖鸟。
怀春向我鸣。
褰袵欲从之。
路险不得征。
徘徊不能去。
伫立望尔形。
风飚扬尘起。
白日忽已冥。
回身入空房。
托梦通精诚。
人欲天不违。
何惧不合幷。
秋阴漠漠掩重门,宝鸭香消火尚温。南雁不传沙漠信,满庭衰草自黄昏。