柳塘水漫晓扬舲,离思乱逐花冥冥。芙蓉旧种参军幕,芍药新开判府厅。
三江龙蟠走海白,九山凤舞入云青。理閒觅句坐长日,芳草芊眠春满庭。
庶品颁来出豆笾,亲尝深仰道如天。此心若也含微玷,举箸能无愧圣贤。
扶桑冉冉金乌飞,翠连万朵迎朝晖。琼云捲絮互吞吐,玉女峰头应晒衣。
山深似是蓬莱岛,弱水无波自环绕。五粒松枝千岁桃,中有仙人拾瑶草。
流泉百尺垂晴虹,高阁下瞰冯夷宫。幽亭隔渚对深院,赤阑远见危桥通。
眼前佳景看不足,更爱渔舟两相逐。安得投閒弄水云,来侣鱼虾友麋鹿。
晋人目二子,其犹吹一吷。区区自其下,顾肯挂牙舌。
春秋书王法,不诛其人身。尔雅注虫鱼,定非磊落人。
湜也困公安,不自闲穷年。枉智思掎摭,
粪壤污秽岂有臧。诚不如两忘,但以一概量。
我有一池水,蒲苇生其间。虫鱼沸相嚼,日夜不得闲。
我初往观之,其后益不观。观之乱我意,不如不观完。
用将济诸人,舍得业孔颜。百年讵几时,君子不可闲。
精庐宴坐十经秋,瓶钵近为千里游。
又是浮杯过沦海,便应飞锡入皇州。
弥天谈论降时彦,结社因缘背俗流。
此去定知诸念息,祇除魂梦到东瓯。
晋藩宫阙倚云天,有幸频来醉锦筵。四海升平同一乐,不因光景重流连。
孤雁飘飘客异乡,洞庭水落倍悲凉。黄芦苦竹去何暮,朔雪寒云飞已长。
吊影自怜沙上月,鸣声空咽路傍霜。白头感汝偏相忆,弟妹萧条老更伤。
吾甥远寄端溪石,留向窗间伴老吟。试墨已看生黑雾,传家尤胜蓄黄金。
一泓润泽含元气,半世研磨用吾心。携到玉堂须有分,老人期望后人深。
墨池催胜游,虞卿枉真迹。
我行浩无期,君归定何日。
非尤年岁晚,自叹机会失。
空烦日卓午,蔬饭满香积。
高构日登临,庭闱总称心。游鱼出水底,鸣鹤在林阴。
山雨晴留黛,松风夜当琴。地幽多胜事,不惜酒频斟。