二松偃盖势曲拳,二松疏干凌风烟。霜姿舒卷全于天,笑看草木争春妍。
杖藜谁子行蹁跹,欲渡略彴回溪船。令我清梦归林泉,漳江流驶行可沿。
昔对芳樽常感慨,今同华发半萧疏。
唐家一代成青史,汉殿多年诵子虚。
丹凤春裁西掖诏,白麻夜草北门书。
几时却奉承明谒,玉蕊花边并直庐。
水阔天低欲尽头,柳花如雪暗归舟。
平生解识沧洲趣,何处飞来双白鸥。
寒日短,草露朝晞。仙鹤下,梦云归。大椿亭畔苍苍柳,怅无由、挽住天衣。
昭阳深,暝鸦飞。愁带箭、恋恩栖。笳箫三叠奏,都人悲泪袂成帷。
一雁度岑寂,流空音响哀。云沙天地阔,霜雪羽毛摧。
力小知机早,心危见影猜。芦洲迷处所,飞绕正徘徊。
华盖群峰雁荡南,斜阳雨过碧于蓝。秋风八月凉堪倚,拄杖穿云看石楠。
北来南去年年事,微物还应不自由。
缯缴多机应远谢,稻粱已饱更何求。
潇潇风雨衡阳暮,渺渺烟波震泽秋。
夜过边城牢闭口,断肠砧杵不禁愁。
清霜入林山叶赤,烱烱寒蟾照空碧。千尺孤峰倚绛霄,俯仰乾坤一秋色。
高怀本与山水同,闲踪得伴渔樵翁。纵谈不及尘世事,笑指天外南飞鸿。
披图景象看如此,双目顿令清似水。欲凭粉墨写蓬瀛,更拂溪藤寻画史。
羃羃护云衣,巉巉露山骨。
老木依苍岩,密布荫清樾。
乞我片席地,脱巾露华发。
横竹呼秋风,修藤步明月。
兹焉甘终老,梦断帝京阙。
何必学王郎,昂首但拄笏。
草履麻衣也自华,杖藜徐步定谁家。山人欲访冈头竹,厌看春来市上花。