四十已云老,况逢忧窘馀。且抽持板手,却展小年书。
嗜酒狂嫌阮,知非晚笑蘧。闻流宁叹吒,待俗不亲疏。
遇事知裁剪,操心识卷舒。还称二千石,于我意何如。
居闲聊自适,造物果何如。生理年年拙,交情日日疏。
吠犹闻蹠犬,技可笑黔驴。谁识徘徊意,西山有旧庐。
每每樽前惜岁华,牡丹开后似无花。山中谩说秦为晋,海上难逢枣似瓜。
妄想既空无得梦,神仙所至即为家。不须更问升沉事,看取西楼月又斜。
了然知是梦,既觉更何求。死入孤峰去,灰飞一烬休。
云无空碧在,天静月华流。免有诸徒弟,时来吊石头。
读书忘岁月,人竞笑蹉跎。
但得甘旨足,宁辞辛苦多。
龙泉去铓刃,蜗角亦风波。
知我为亲老,不知将谓何。
遁迹在空山,生涯寄场圃。柴门到者稀,满地梨花雨。
闭户欲推愁,愁终不肯去。
底事春风来,留愁愁不住。
莫将一病苦忧煎,山尚能游石可眠。
匹似病风兼病脚,老夫犹是地行仙。
衣冠尚作闲身祟,梁肉终非退士宜。
惟有褐裘井豆饭,尚能相伴到期颐。