尽此一杯酒,悠悠无限情。秋匀千树色,日落大河声。
天地留风雅,衣冠老杜蘅。前途谁共语,孤剑自长鸣。
千山落日淡高旻,万里秋风促去轮。自是圣朝无阙事,何妨天末有孤臣。
霜侵列戍笳声急,云卷平沙月影新。我亦梧桐花下客,至今魂梦愧斯人。
昔友称君不厌频,喜君果不负斯人。墓田马鬣穷交冢,寒食鸡豚祔祭宾。
一事必传成独行,三生重话转伤神。秋风野笛苔溪路,石语荒林万古情。
江梅的烁未全开,老倦无心上将台。
人在江南望江北,断鸿声里送潮来。
才入平园便有声,唐昌观里久知名。
已堆玉琖分金粟,更插银花小翠罂。
萝蔓春风藤薜长,山礬香气晋齐盟。
世间百卉应无恨,不遇王公枉一生。
荦确一径窄,马蹄不得骋。转步失寸分,万丈堕眢井。
毒雾昼未开,炎夏晓犹冷。莓苔翳杂树,惨绿浸衣领。
君竟翩然返故居,题桥应笑拟高车。宁编《荆楚岁时记》,不读司空城旦书。
词赋飞腾聊自喜,江山辽落兴何如。怀人若问吴门卒,尚有诗狂未扫除。
二孤高枕大江流,天入苍茫日夜浮。帆影远连巴蜀晓,橹声清入洞庭秋。
菊松雅兴同元亮,泉石幽盟慕许由。别后相思梅正发,月明千里倚江楼。
鸡鸣山外村,村树晓烟碧。人行细雨中,一路看春麦。
年来索米向长安,落拓青衫泪暗弹。远道几时舒骥足,离筵逐日累猪肝。
也知香火缘犹在,总觉风尘债未完。小别故人难遽别,鱼筒约寄好诗看。