山寒经月断人行,孤雁噰噰忽一声。
身在异乡兄弟尽,老夫那得易为情。
过尽梅花把酒稀,熏笼香冷换春衣。
秦关汉苑无消息,又在江南送雁归。
高旷平生志,艰辛老不移。深秋如有恨,久客始能知。
归雁声何苦,中宵泪欲垂。关河无限路,随尔到天涯。
胡儿雪后试弓初,寒雁惊飞绕碧虚。傍月悲鸣过海曲,断风残韵彻庭除。
长门可奈孤灯影,远戍谁收一字书。何事年年来复去,江南春渚足攸居。
见汝今南下,怜予一望家。
乱声求侣急,高影背人斜。
月静林无叶,云寒菊有花。
万行关塞泪,秋日堕胡笳。
忽起芦花渚,哀声入乱云。空闺多戍妇,莫遣夜深闻。
去年闻雁江湖边,尔时异乡望白云。今年雁南身更北,可怜送目怀居人。
我生羁旅自南北,雁飞何为亦远役。浮云满天我无翼,相与因风寄消息。
羡尔云中雁,春深又北翔。如何天畔客,岁久尚南荒。
心岂虞缯缴,谋非为稻粱。静观群物理,漂泊负随阳。
惨澹胡风起,连鸣上碧霄。才闻秋浦外,巳复夕山遥。
哀故欺霜角,清应断夜箫。南楼有思妇,梦恰到西辽。
空岩发灵籁,彷佛如风雷。
只疑函宝剑,天遣六丁开。