儿笑真珠满盘碎,女疑荷叶雨中来。
道人心下无些事,三个柴头品字煨。
花外东风作小寒,轻红淡白满阑干。春光不与人怜惜,留得清明伴牡丹。
东皇剖破勾芒腹,锦心绣肠香馥郁。
绛都风雨僝僽春,花魂无主自精神。
黄鹂初唤柳开眼,海棠枝上春烟暖。
离出一点两点红,墙头红腮微笑风。
东原去后花无主,春工亦懒施机杼。
亭前忽遇诗酒仙,花亦喷出些龙涎。
风催雨趱花不辨,满庭芬芳生烂熳。
牡丹吐火花欲然,日将锦绣铺苔毡。
诗狂梦与花神饮,酒醉不与花神寝。
酒阑令我忆东原,花木虽在人恻然。
此诗终不为花作,惆怅东原此丘壑。
而今赏花不见人,但见蜂蝶飞闲亭。
家居琼馆海山隅,腹内包藏三教书。
明月清风为活计,蓬头跣足走寰区。
玉炉丹熟斟琼醑,金阙朝回唱步虚。
要识我侬真面目,广寒宫里看蟾蜍。
孤雁声嚘嚘,忧如司马牛。
君不见煮豆燃豆萁,斯人者斗米尺布渠岂羞。
知有鹡鴒在原不,知有棠棣之华不。
念尔云装客,寻仙石照门。虬鸾思欲御,日月厌为樊。
圣院参神侣,真峰访道言。桃花沿棹处,毋得更迷源。
可叹蓬庐士,衰迟尚一经。德贫心自守,穷逝气难平。
短日啼慈母,秋云泣友生。当时激昂意,抱取岱山征。
珠璧穷暮天,赋诗吾自怜。孤独凄在眼,岁除无一钱。
颜色凋青镜,贱贫心宴然。室人莫交谪,听我鸣清弦。
镜湖没狂客,剡曲草徒芳。明月思当日,风流不可忘。
仙人天宝上,夜台会稽傍。秪今千载里,谁是贺知章。
汉节螭坳出,青毡映父兄。天方摧丑虏,人已望神京。
使指今兹重,边尘定可清。归来陈口伐,莲烛问严更。