死生难有却回身,不忍重看旧写真。
暮去朝来颜色改,四时天气总愁人。
东风漫漫吹桃李,尽日独行春色里。
自经丧乱少睡眠,莺飞燕语长悄然。
寒声一夜传刁斗,云雪埋山苍兕吼。
诗成吟咏转凄凉,不如独坐空搔首。
漫漫胡天叫不闻,胡人高鼻动成群。
寒尽春生洛阳殿,回首何时复来见。
晚来幽独恐伤神,唯见沙蓬水柳春。
破除万事无过酒,虏酒千杯不醉人。
含情欲说更无语,一生长恨奈何许。
饥对酪肉兮不能餐,强来前帐临歌舞。
百年春梦去悠悠,不复吹箫向此留。
野草自花还自落,鸣禽相乳亦相酬。
旧蹊(xī)埋没开新径,朱户欹(qī)斜见画楼。
欲把一杯无伴侣,眼看兴废使人愁。
一觉睡醒虽短暂梦中却仿佛已过百年,只可以自己没有神仙道术可以留在梦境之中。
野草花开花落,鸣鸠仍相乳相酬。
旧时的小路已被杂草掩盖只能另辟小径,朱红色大门歪歪斜斜隐约可见其后的雕廊画楼。
想要痛饮一杯只憾无人对饮,只能看着眼前的颓败景象感叹物是人非,心中一时愁绪难平。
午枕:即午睡。
鸣禽:为雀形目鸟类,种类繁多。鸣禽善于鸣叫。
蹊:小路。敧斜:歪斜不正。
诏书京辅起沉沦,岁贡仍居第一人。
不愧得官名暂屈,自夸对策语深淳。
读书饱足终无厌,従宦奔驰自此新。
我去淮阳今不久,邻邦时得问音尘。
行天莫乘龙,行地莫乘马。
龙马各有待,牵连一时假。
至人运独照,八表周神化。
结交当结心,势利徒夸咤。
兔丝倚乔松,缠绵不相舍。
秋风飞严霜,荣枯何所藉。
富贵人所慕,贫贱人所鄙。
妻嫂薄苏秦,人事古如此。
游子归去来,劳生良可耻。
偶上千峰榭,遥思八阵台。去年重午日,僚友共衔杯。
偶上千峰榭,遥思六客堂。前时赋诗处,烟水路茫茫。
陨叶鸟不顾,枯茎虫莫吟。
野荒田已获,江暗夕多阴。
夜语闻山雨,无眠听楚砧。
敝裘还补绽,披拂动归心。
骏马黑貂弓,悲歌燕市东。少年尚意气,不数古英雄。
侠骨穷逾壮,冰心老渐空。浮云无定所,舒卷任秋风。