羽翮本云程,丹青入小屏。长年离远塞,尽日啄寒汀。
暮角无惊势,春风悄去翎。几回疑繫帛,旅枕梦初醒。
离马嘶高枝,郊原夏景深。
还持长者政,往慰远人心。
种黍侔千户,张鱼盛百金。
江山永嘉咏,时寄草堂吟。
此身俱是客,何处合为乡。雨后春山好,天晴昼日长。
三年穰下郡,一信赭陂阳。鸿雁非中泽,鸤鸠祇在桑。
晓步迎晨旭,昏归踏暮钟。簿书分意思,尘土病颜容。
隔岸柳阴细,侵帘波影重。诸公惜驽蹇,一息养疏慵。
元朝元夕喜相催,吴水吴山淑气回。人遇良时跻耄耋,境当佳处拟蓬莱。
五湖鸥鹭恩波阔,一代衣冠寿域开。最好儿孙忠孝在,弃官终养蚤归来。
日夕将天兵,闻已度淮水。黎庶仰虹霓,雨雪何不止。
北军利高亢,值此非所喜。行师有纪律,日须五十里。
南风吹铁衣,却走泥没趾。锈涩剑锋回,塺疏弓力弛。
况不便舟船,经涉殊未已。指日布阳春,顽阴悉飘委。
坐倚危栏一倍思,月光初上桂花枝。可怜歌舞千门夜,不信无情默对时。
敏以自求,仁而乐施。乡党怀其恕,朋友畏其义。悟幻妄之不留,惟精进之是利。
故能告所厚而表其行,敛众美以昌其嗣。尚虑吾志之未孚,遂复有形于梦寐。
呜呼,斯岂今人之愿力欤,见者宁不知愧。
新诗解人颐,秀若披云鬟。突然不可揖,平地翻波澜。
褰衣愧招携,每见辄汗颜。况兹天际游,物理知难攀。
一来金陵居,终岁不得閒。胜践固畴昔,欲往独见删。
命驾等人尔,底事独我悭。岂非勒移灵,不许污名山。
因诗想其人,爱来直仍弯。裂脐那复惜,顿足已滞顽。
清甘似可饱,忽遽谁其还。何当强扶老,寄迹云霞间。
要须君意果,莫遣我盟寒。晓来雨脚断,去梦已班班。
御醅盏畔千头菊,椽烛光中四和香。红粉莫嗟霜满颔,也应歌处似周郎。