窗纸风偏透,衾裯冷不胜。欹枕挑灯诗又成。听。更鼓最无凭。
同云暝。檐花滴到明。
石马开陵道,阴虬结庙阿。
飞云似不去,疑误大风歌。
古戍连沙曲,层阿属岸隈。
天长倦鸟没,山晚跛牂回。
斜日低官树,轻寒犯客杯。
还城闻暮角,三叠落江梅。
冻苔渐活到梅根,暖日摇波出岸痕。客里春光生怅望,鸥边山色易黄昏。
嵚崎已觉人堪笑,强聒终嫌舌尚存。江汉思归归未得,腐儒何必属乾坤。
巑岏翠壁倚云端,红树人家带碧湍。偶尔会心为客处,只疑身在梦中看。
我承明诏远观光,付尔琴书与雪窗。好笃男儿灯火志,莫随浮俗一般忙。
嚣尘等山林,此理久未尽。君今住世网,于此已自信。
僧居隔长溪,屋古柱础润。不知市声远,但觉山色近。
开轩有馀地,草木当夏盛。一身船转头,万事灯落烬。
譬如痒在体,搔抑吾已认。青山故在眼,已绝对闭吝。
悠然有遐想,此语君所印。
东风被泽国,君有千里行。送君不能远,宿昔春水生。
胡马污中原,旁淮多贼城。即今江南岸,盗贼犹纵横。
颇闻闽粤静,农民方及耕。雪峰佳主人,况欲屣履迎。
两公与谈道,正欲平其衡。但见演若头,自然心地明。
云何未览镜,便欲其流清。君行可语此,勿忧儿女惊。
鄙夫牙齿缺,苦遭尘事撄。七年忧奔走,一饱费经营。
野鹤出笼飞,尚须完翅翎。今者与君别,故乡他日情。
新诗见万一,庶用托同盟。
形妙结元化,虚灵独函中。瀰漫八弦内,廓尔天地同。
以言道自守,了与真源逢。澄明烛万变,百体俱随从。
外视失初性,荡然若乘空。谁应静夜气,复与灵台通。
若人抱月神,日夕怀深衷。常虑爱物浅,思将拯疲癃。
名堂有远意,岂帷昌厥躬。
何处堪投宿,连衣枕白沙。中宵霜似箭,一夜泪如麻。
掷石投山鬼,穿林起乱鸦。髑髅常伴饮,谁畏盏中蛇。