孤雁飘飘客异乡,洞庭水落倍悲凉。黄芦苦竹去何暮,朔雪寒云飞已长。
吊影自怜沙上月,鸣声空咽路傍霜。白头感汝偏相忆,弟妹萧条老更伤。
稻粱留不得,一一起江天。带雪南离楚,和春北入燕。
依依前伴侣,历历旧山川。木叶程犹远,梅花信可传。
子规啼到晓,鹦鹉锁经年。应羡冥冥者,东风羽翼全。
玉洞仙桃万树花,楼台彷佛蔡经家。神丹炼就何曾服,乞与山童饲白鸦。
南禽无侣似相依,锦翅双双傍马飞。孤竹庙前啼暮雨,
汨罗祠畔吊残晖。秦人只解歌为曲,越女空能画作衣。
懊恼泽家非有恨,年年长忆凤城归。
薄妆新著澹黄衣,对捧金炉侍醮迟。向月似矜倾国貌,倚风如唱步虚词。
乍开檀炷疑闻语,试与云和必解吹。为报同人看来好,不禁秋露即离披。
江流不动月西沈,南北行人万里心。
况是相逢雁天夕,星河寥落水云深。
骈拇不碍履,枝指不害持。
两者各自适,意其天所为。
決之足反蹇,齕之手反萎。
万物固有命,劝君休说醫。
微尘寄人世,起灭海沤幻。去来相系著,爱根不可铲。
纷纷已陈迹,空花驻流盼。先生妙吟理,无厚入有间。
隐几见江湖,垂白话童丱。赓续至四五,百琲叠如串。
吁嗟东海尘,今识言非谩。沈沈虞渊日,宁止桑榆晏。
他日陶潜诗,甲子更堪辨。
云浮山腰末之顶,水穴青崖浚于井。
孔明不死吾其归,左衽岂宜蝤蛴领。
群羌负药倍车载,螺齿钱文束囊瘿。
得花便重不便轻,肩突驼峰犹外屏。
石碉设崄鸟鼠智,铜鼓销声犬羊静。
入门蹲足唤煮茶,嚼铁相甘苦荍饼。
二人閒立碧山巅,只见山光共水连。树影压来将断岸,荻花开去未耕田。
可怜空谷无啼鸟,忽觉前村有暮烟。霁景眼中双泪落,因风吹向夕阳边。