夜色渺无际,廓然清我心。夜香一枝放,翻嫌昵我襟。
夜气满太虚,间诵香溪箴。
七尺疑金铸,须眉尚俨然。茫茫亡国戚,忽忽荷戈年。
甬上曾弭节,先人辱赠笺。一军惊失守,连趼各殊天。
珍重山居誓,苍凉野哭篇。哲昆棠荫在,赐庙海隅悬。
馎饦诗无敌,蟛蜞话足传。归东聊堕马,哭弟几摧弦。
族未零王葛,居胡变海田。清高肃遗像,感槩望遥阡。
式里重思旧,披图愿执鞭。可怜廿四气,早已化云烟。
君臣诡遇一呆僧,禊帖虽来事可惩。谁料万年归葬后,却将茧纸累昭陵。
些儿顽石些儿水,画工撑眸几睥睨。
忽然心孔开一竅,呼吸掇来归幅纸。
白发黄冠逞神通,手把武夷提得起。
大槐宫中作蝼蚁,醒来闻此心豁喜。
芒鞋竹杖一弹指,三十六峰落眉尾。
魏王岂是中秋死,玉骨犹存香迤逦。
八百年来觅只鹤,一举直上三万里。
半杯浇湿曾孙齿,幔亭遗事落人耳。
新村渡头拽转蓬,寒猿声落青烟里。
老松今已几年梢,毛竹于今复生米。
岩上无人花自红,幽鸟自鸣鸣自止。
笑将铁笛起清风,白云飞过看无踪。
夜来月影挂梧桐,莓苔满地绿容容。
丹崖高处药炉空,洞前云深千万重。
我亦偶来还自去,一夜潇潇江上雨。
飞廉怒答满空雪,天柱峰前飞柳絮。
驱马谢长安,言遵路水干。初于驾帆日,即起迨家欢。
吴日悬归思,燕云送旅餐。王孙芳草绿,随路得行看。
金陵新阁空中起,虎踞龙蟠凤双掎。
沉檀雕柱阚玉螭,丽华吹笙彩云里。
水晶帘空滤明月,三十六宫白于水。
红尘巴马四百秋,五城步障五花球。
彩绘山头盖宫殿,山前十二银潢流。
健娥五百曳锦缆,金莲吐影上下金银州。
二三狎客混歌舞,中有酒悲泪如雨。
嘉州讽谏三阁图,秦州别幸千花株。
回鹃队,鸦群呼。
夜半卷土昌泸渝,黄茅缚髻口衔璧。
草降表,王中书。
呜呼!《玉树》声中作唐虏,门外崇韬是擒虎。
八骏瑶池一半归,锦袍欲脱玉腰围。君王手挟流星弹,莫打慈乌绕树飞。
白发因缘短犊车,可怜小德外家无。蚌生珠后何嫌老,凤有毛时亦自殊。
会看伯仁兴络秀,不妨节信论潜夫。刘生谁谓难成事,将相从来有种乎。
前身嵩阳老道士,今日京东蔡秀才。
杜门藏书万余卷,不知何身得之哉。
古人愁已极,今我不用愁。
去日已忽忽,来日谅悠悠。
便能如此志,终恐惭白头。
经月不读书,闭目得自求。
不如悬车好,更复外言不。