洛阳杨友直,字儗汉中郎。画若锥穿石,垂如雨漏墙。
舞花羞女美,醉草笑僧狂。昨日鸿都学,烦君写数行。
凉霄烟霭外,三五玉蟾秋。列野星辰正,当空鬼魅愁。
泉澄寒魄莹,露滴冷光浮。未折青青桂,吟看不忍休。
一春游揽足诗歌,寄与南阳语思多。
若忆钱塘曾到处,西湖仍是旧烟波。
露洗风吹未遽央,登山临水总心降。
明年此夕知何处,自古中秋不可双。
尚倚人琴温似玉,更能诗酒浩如江。
披襟拄颊浑无寐,斗转参移莫下窗。
中秋添月色,携酒上金台。世事无穷尽,江山入句来。
天子欲宽南顾忧,绣衣曾是旧人求。
山川不改元负采,父老能言昔政猷。
襦裤疲民应枕奠,纪纲新度觉钱流。
年灵一种同天地,雨露何偏十四州。
见月令人写百忧,况逢良夜半三秋。星河有路通蟾阙,云海无波涌蜃楼。
老桂一枝容手折,仙槎万里谩神游。清光莫照干戈地,忧国诗人易白头。
风雨良宵大半妨,清秋此日对团光。百年几度见明月,千里相思在异乡。
按曲双鸾回素羽,掠舟孤鹤振玄裳。乾坤光霁今还兆,好献瑶池万寿觞。
清香闻晓莲,水国雨馀(yú)天。
天气正得所,客心刚悄然。
乱兵何日息,故老几人全。
此际难消遣(qiǎn),从来未学禅。
江南水乡的雨后,空气清新怡人,阵阵莲花清香扑面而来。
这样的天气让人倍感舒适,客居他乡的愁绪却又从心头泛起。
社会动荡不安,兵戈四起,不知何日才能平息;而那在乱世中的旧友不知有几人能保全。
这样的愁闷心情难以排解,只因未曾学习佛理宽慰己心。
馀:同“余”。
得所:适当;适宜。悄然:形容忧愁的样子。
故:过去的、旧的。
消遣:排解愁闷。
秋高云静渺烟霏,璧月澄空澹素辉。万里关河应入望,九霄风露觉沾衣。
巢边鸟雀方栖稳,水底鱼龙合奋飞。遥忆故山知己在,每逢佳节便思归。