五老峰深近远迷,六朝灯在色空倪。林僧索我庐山句,不尽游踪未敢题。
愁至晓魂撄,披衣百绪迎。露侵宵月黯,风拂早霜明。
相物知为气,观时别有情。萧萧诸籁发,对此感秋生。
民向其利果何如,巴西得众踵陈施。赵廞谋窟张牙爪,罗尚为丛迫众离。
始难特流终继殒,前军英武始承基。七章立法标成李,天地何繇有太师。
执板迎门空礼下,思兄易子反相夷。岂知仁嗣翻为戾,吴光肠炙乃逢期。
成运将终忽改汉,汉王窃帝倚前资。举国称藩违夙誓,数年天子仍自为。
漫劳龚壮勤封事,谁省应璩托讽诗。可怜处士伤心绪,积岁难伸忠孝思。
李势叩头真善俯,袁乔拔剑已登陴。颇疑妖异长生子,橐首成都谁实贻。
助逆安能希漏网,传家岂得废忠规。略阳归义须臾变,哲话惟存龚杜辞。
礼乐从君子,车书尽远人。献方无异物,典属有微臣。
咫尺阶前近,要荒万里邻。从兹诸服外,谁敢不尊亲。
携手入青山,输情凭绿斝。自赧酒肠轻,浩落因友藉。
松岩旧所耽,趁此暮春暇。参差迷岫云,近远纷相迓。
朝雨蓄微泉,石湿未全泻。屐齿滑苔痕,扪萝微可借。
攀扶向石床,指点从僧舍。步驰杂啸歌,清赏谁能罢。
兴言今古殊,仰俯倏焉乍。童冠沂雩中,少长崇山下。
所欣情事如,肯认风光亚。成诗问几人,归咏各无差。
主有未尽欢,余曰未卜夜。浩然千载思,留兹一刻价。
收拾春宵馀,持以返造化。
各有性情,倚立坐行。高深得手,黑白分枰。山川满目,今古纵横。
跃渊鱼在,在阴鹤鸣。马宜芳草,人乐群英。瀛洲胜迹,始唐迄明。
藏身谁子,有貌无名。春风铿尔,意往神迎。
倚杖逍遥望翠屏,海阳名胜几人经。关门近识青牛气,洞户先通白帝灵。
露滴松坛听鹤唳,风清榆汉羡鸿冥。莫言七圣曾迷道,自有飞仙护客星。
布谷声初定,欣看麦已秋。两岐虚颂瑞,八口但消忧。
地薄难盈室,心劳岂植畴。独怜春雨足,兼可望瓯窭。
春风动百草,林卉各芳妍。秋霜入原野,零落难久鲜。
人生百年内,倏若东逝川。红颜等朝露,旦夕成弃捐。
少壮不相待,老大空自怜。先民有遗叹,竹帛无所宣。
烱戒事明淑,惜阴慕古贤。
挂席出邗沟,长江接远流。晴霞光海树,初日起沙鸥。
山色微浮玉,潮痕不辨牛。忽过京口渡,绝爱晓风柔。