寒灯耿耿漏迟迟,送故迎新了不欺。往事并随残历日,春风宁识旧容仪。预惭岁酒难先饮,更对乡傩羡小儿。吟罢明朝赠知己,便须题作去年诗。
武夷空翠接秋阴,古木萧森石径深。中使又传丹诏至,山人长对白云吟。
松花未扫风过席,芝草初耘雨满林。九曲画图归内府,君王应许遂初心。
烽火平安月正中,思君长倚翠楼东。儒生忧国灯前泪,壮士封侯马上功。
半榻松风看草檄,一庭花雨坐调弓。谢庄文采江东少,青竹题诗想最工。
海上去应远,蛮家云岛孤。竹船来桂浦,山市卖鱼须。
入国自献宝,逢人多赠珠。却归春洞口,斩象祭天吴。
轻鬓丛梳阔扫眉,为嫌风日下楼稀。
画罗金缕难相称,故著寻常淡薄衣。
作客怜双鬓,长安经几春。漫传今夕旧,又及岁华新。
看剑犹冲斗,开尊欲醉人。灯前听王漏,骨肉尔为亲。
一赋《归来》不愿馀,文园多病滞相如。篱边竹笋青应满,洞口桃花红自舒。
荷蒉有心还击磬,周公无梦欲删《书》。云间宪伯能相慰,尺素长题问谪居。
微云生屋脊,欹枕看培塿。
崔嵬乱一瞬,泰华入搔首。
须臾万银竹,壮观惊户牖。
摧击竟自碎,映空白烟走。
余飚送未了,日色在井口。
去冬三寸雪,寒日澹相守。
商量细细融,未觉经旬久,
谁能料天工,办此颖脱手。
一凉满天地,平分到庭柳。
叶端啸余风,送我一杯酒。
画屏题细字,尽记同来友。
俗眼之所遗,此事当不朽。
西园可散发,何必赋远游。
地旷多雄风,叶声无时休。
幸有济胜具,枯藜支白头。
平生会心处,未觉身淹留。
散坐青石床,松意淡欲秋。
薄雨青众卉,深林耿微流。
一凉天地德,物我俱夷犹。
东北方用武,六有事戈矛。
甲裳无乃重,腐儒故多忧。
珍禽叫高树,且复寄悠悠。
五年元日只流离,楚俗今年事事非。
后饮屠苏惊已老,长乘舴艋竟安归。
携家作客真无策,学道刳心却自违。
汀草岸花知节序,一身千恨独霑衣。