首夏犹清和。
芳草亦未歇。
水宿淹晨暮。
阴霞屡兴没。
周览倦瀛壖。
况乃陵穷发。
川后时安流。
天吴静不发。
扬帆采石华。
挂席拾海月。
溟涨无端倪。
虚舟有超越。
仲连轻齐组。
子牟眷魏阙。
矜名道不足。
适己物可忽。
请附任公言。
终然谢天伐。
昨日采莲者,双双桥畔新。
旧花今不见,喜见似花人。
扣宿精庐旋启扉,佛香未冷坐多时。
分僧一半云归榻,借竹几些风入诗。
隔梦听钟疑寺远,避寒移枕觉宵迟。
起看犹有残窗月,春雪满山啼子规。
客行暂憩此禅林,路绕溪流石磴阴。山气入舟知夜久,雨声连树觉村深。
寒添芋火增多事,风落灯花息妄心。忆与高僧宿灵鹫,月斜松顶一猿吟。
竹翠苔花绕槛浓,此亭幽致讵曾逢。水分林下清泠派,
山峙云间峭峻峰。怪石夜光寒射烛,老杉秋韵冷和钟。
不知来往留题客,谁约重寻莲社踪。
萧山夫子七十余,前年致政留京都。苍颜白发谢簪裾,腰脚轻健不用扶。
旧宅十笏城东隅,荒园草草瓜与壶。中有游龙杂苇蒲,紫花烂漫秋不枯。
鳞鬣渐老根生须,笑谓畦丁无鬋除。制以为杖形状殊,坚比赤藤轻若无。
直逾邛竹中则虚,镌铭示我屡叹吁。自言老退思江湖,家无桑田八百株。
又乏橘官千头奴,便作寓公聊自娱。人生随地皆安居,饱食缓步可当车。
且学老圃往荷锄,草木位置不粗疏。长公近亦归衡庐,童稚绕膝读我书。
亲宾过从语踟蹰,年年根节劳爬梳。良材如此当预储,梱载分致诸老儒。
愧我樗散非世须,问道傥许谈其粗。夫子神完老愈癯,谁陪履凫健走趋。
延年作颂敢近诬,岂但功与灵寿俱,难进易退古不如。
事君之礼,敢不尽情。敬奉德义,树之风声。昭德塞违,不殒其名。
死而利国,以为已荣。兹心不爽,忠而能力。不为利谄,古之遗直。
威黜不端,勿使能植。
偶发陶匏响,皆蒙组绣文。清秋将落帽,子夏正离群。有恨书燕雁,无聊赋郢云。遍看心自醉,不是酒能醺。
行人辈,莫相催,相看日暮何徘徊。登孤舟,望远水,殷勤留语劝求仕。
畴昔主司曾见知,琳琅丛中拔一枝。且得免轮天子课,何能屈腰乡里儿。
长安落桑酒,或可此时望携手。官班服色不相当,拂衣还作捕鱼郎。
芳径层峦百鸟啼,芝廛兰畹自成蹊。仙舟倒影涵鱼藻,画栋销香落燕泥。
淑景晴薰红树暖,蕙风轻汎碧丛低。冈头醉梦俄惊觉,歌吹谁家在竹西。