峭壁何年凿,炎洲此路开。门容一骑入,人度万山来。
南北各回首,干戈更筑台。蓬蒿行处满,漫说岭头梅。
峰头开古寺,塔下俯浮云。山势龟蛇斗,江流沔汉分。
柳荒陶侃庙,风竞伏波军。南望湖光白,鸿归度夕曛。
抱疴甘伏枕,语别即沾巾。风雨残春路,关河独去人。
无才安宦拙,宁俭补家贫。禄养嗟无及,吞声忆二亲。
不辨翠微色,秋山红叶重。褰裳随去鸟,拄杖倚孤松。
人卧半床月,风传万岭钟。晓攀天际阁,目断白云峰。
酒尽暮江头,归心水急流。月明分手夜,风逐去帆秋。
客里添新鬓,浔阳忆故丘。前途君自爱,寒露满汀洲。
太白骑鲸去,空留采石祠。当轩千里水,绕屋万松枝。
山月长清夜,江云无尽时。谁将一尊酒,把臂共论诗。
客倦南来路,河分向北流。
明朝望乡泪,流不到江头。
绝壁寒云外,孤亭落照间。
六朝流水急,终古白鸥闲。
树暗江城雨,天青吴楚山。
矶头谁把钓?向夕未知还。
李将军言:部曲尝掠人妻,既数年,携之南征,值其故夫,一见恸绝;问其夫已纳新妇,则兵之故妻也。四人皆大哭,各反其妻而去。予为作《浮萍兔丝篇》。
浮萍寄洪波,飘飘束复西。
兔丝罥乔柯,袅袅复离披。
兔丝断有日,浮萍合有时;
浮萍语免丝,离合安可知!
健儿东南征,马上倾城姿;
轻罗作障面,顾盼生光仪。
故夫从旁窥,拭目惊且疑;
长跪问健儿:“毋乃贱子妻?
贱子分已断,买妇商山陲;
但愿一相见,永诀从此辞。”
相见肝肠绝,健儿心乍悲,
自言“亦有妇,商山生别离,
我戍十余载,不知从阿谁?
尔妇既我乡,便可会路歧。”
宁知商山妇,复向健儿啼:
“本执君箕帚,弃我忽如遗。”
黄雀从乌飞,比翼长参差,
雄飞占新巢,雌伏思旧枝。
两雄相顾诧,各自还其雌。
雌雄一时合,双泪沾裳衣。
十月晴江月,微风夜未寒。
依人光不定,照影思无端。
少壮随波去,关河行路难。
平生素心友,莫共此时看。