二月江南山水路。整整韶华,雅称嬉游去。终是疏狂留不住。
啼红止恨清明雨。
泪眼问花花不语。独折残枝,问解相思否。春梦觉来无觅处。
杜鹃声里斜阳暮。
醒后还为蝴蝶,梦中化为鸳鸯。行云缥缈雨荒唐。
何处楚王台上。
水自抽刀不断,情于隔而偏长。强忘终竟未能忘。
安得相思可短。
嵯峨壁立,是洪荒何世,撮尘造汝。名号不跻衡华列,混绝虚嚣盘古。
拔地千寻,距天一尺,高纳群峰俯。披裘狂客,应能七二同数。
遥怜安石东山,风流裙屐,哀乐中年路。勉把新亭閒涕抑,莫办苍生霖雨。
凿空迟通,触周稽伐,谁省愚公苦。黄冠归去,可怜丘壑无主。
好梦如云不自由。是仙是幻是温柔。碧桃花底醉春游。
世事沧桑心事定,他生缥缈此生休。人间无地署无愁。
昙誓人天度有情。风花未免能纵横。羽陵安稳贮云英。
别有狂言谢时望,更何方法遣今生。美人规劝听分明。
天外飞来,莫须有、千秋恨事。却不道、臣门如市,臣心如水。
贝锦谮人伤已甚,蛾眉众女翻成妒。剧无情、铁锁自锒铛,囹圄苦。
三光在,同昭顾。人心在,非全死。有杜根义侠,李膺■赴。
终使覆盆能照日,不教冤狱嗟无雨。叹世衰、犹及见斯人,为君舞。
斯世何心,但息息、尘埃野马。更莫辨、功名事业,谁真谁假。
岂若洁身同避世,丘何为是栖栖者。似长沮、桀溺耦而耕,吾师也。
商出处,红裙诧。论成败,青衿骂。尽闭门息影,百般都罢。
只合浮生拚一醉,任他白服相高下。笑嫁衣、终日为人忙,君休惹。
银汉迢迢横不渡。盼到佳期,却被罡风误。第一难禁天上苦。
人间那得愁如许。
便彀相逢时已遽。未了新欢,又听天街鼓。修到神仙原独处。
不如小谪携家住。
楼上玉人楼下路。淡月迷离,记得相逢处。诉尽衷肠千万绪。
此情更比针难度。
女北牛南嗟间阻。一水盈盈,脉脉都无语。解道填桥乌鹊苦。
多情忍便成轻妒。
轻阴催暝,怅满天清露,故人临别。明月照人如有恨,况近中秋时节。
几度徘徊,几番延伫,忽忽参辰没。朋游星散,文园诗酒消歇。
回念郁郁劳生,客中强半,销尽轮蹄铁。又觅狗屠燕市去,苦恋关山风雪。
辽海波寒,塞尘春暖,应念归鞍发。倘逢相问,道侬依旧犹活。