盘石邻幽构,青山独下帷。别来乡望断,心远宦情微。
官舍羁黄绶,亲闱念綵衣。秪应悬魏阙,那得恋春晖。
故国铜鱼杳,音书白雁稀。家林唯有梦,时绕薜萝归。
十年弓骑向边州,暂喜还家又别愁。绿酒江亭乡树晚,断云南雁海天秋。
鲸波万里孤舟远,椰叶千峰片雨收。明到琼台霜渐冷,知君长夜看吴钩。
腊雪飞花溪正寒,短篷孤棹兴漫漫。莫怜公子鱼须笏,换与沧浪一钓竿。
垂帘空见月昏黄,络纬啼来也断肠。几度系书君不答,雁飞应不到辽阳。
吴君有道者,隐处入松陵。堂构中和在,人将太古称。
箕裘今奕叶,簪绶世飞腾。榻有留徐稚,门多候季膺。
兴来书满案,欢极酒如渑。山水长招隐,琴樽或聚朋。
桃溪春涨小,笠泽晚波澄。芳草帘频捲,孤云几独凭。
松江全带雨,苕水半流冰。琳馆闻霜磬,香台见夜灯。
茆亭深絓月,雪洞尽垂藤。贤圣惟心到,乾坤一气凝。
仲尼嗟已远,兹道更谁徵。
独扶残醉出江城,原野西风万叶声。日暮关河似秋水,萧萧鸿雁不胜情。
内史风流逸思多,黄庭读罢兴如何。道林祗解怜鹰鸟,未胜临池独爱鹅。
耕童生小无所知,惯骑牛背度晴陂。横吹紫竹无宫调,笑杀五陵游侠儿。
荒林野水凉萧瑟,山叶吹霜鸟边落。信陵坟上草青青,几见残碑砺牛角。
山中酒熟蟹初肥,寂寞怜君问竹扉。莫为家贫便分手,出门应是故人稀。
芳草满春原,青骊度郭门。回看天厩上,若个是承恩。