公瑾起江东,翩翩美年少。瞒兵百万来,风流剧谈笑。
一箭火鸦发,糜烂连天徼。黑焰走江陵,飞光落刀鞘。
奔涛沸鼙鼓,鲛舞鲸鱼跳。赋诗横槊人,惊魂腥孤峤。
潮转紫旗回,江青发红照。
北海孙宾石,沉烈有深意。道逢卖饼人,一呼魂魄悸。
携手同车归,上堂拜昆季。门外正狼虎,闻声莫通气。
事平相笑出,厄屯乍成字。问君复壁中,还有几名士。
越石志四海,中夜起长歌。万国遍戎马,泪落成江河。
失路归无家,同心媾女萝。银罂血犹泚,转眼仍操戈。
英雄功不成,慷慨呼奈何。
英雄不得志,此事休问天。刘生幽院死,祖生亦可怜。
击楫渡中流,激昂先着鞭。一夫搆内难,壮士功不全。
浩歌唾壶缺,使我泪涟涟。
荀家有娇女,艾年方十三。桑弓鸦翎箭,匕首霜花镡。
月黑跳孤城,重围密如蚕。平明转战出,军中杀气酣。
不假七日哭,蚤达尺八函。援兵走风雨,髣髴破章邯。
借问骁将谁,发覆青虫簪。
㔨勒少雄桀,倚啸上东门。尔时正穷贱,猛志凌中原。
杯酒较帝王,意气何轩轩。却笑王夷甫,白首工清言。
劝人着柘黄,龊龊不足论。
深源不出山,令名跨江东。虚声可坐镇,那足敌枭雄。
角巾归乌衣,澹然流高风。悠悠行路口,理合深弥缝。
才穷气先折,咄咄徒书空。
安石东山时,优游丝与竹。以此理世务,驯若山中鹿。
当其会新亭,朝野尽蓄缩。从容谐笑间,不言使人服。
临风每怀想,可人温如玉。
茂弘经世才,安石更文雅。逸少故风流,岂是悠悠者。
殷谢啖空名,人心同败瓦。好语不入耳,世事解人寡。
作书换鹅群,山水秀而野。