讳疾空支拄,人云恐未真。寸心何所负,薄德本无邻。
蛮触难论大,蟪蛄宁有春。雕虫深自愧,屑屑未堪陈。
绿阴台榭,是东皇前地。百折离心付流水。廿四番风讯,总付闲过,浑未减、几点看花清泪。
梦华千万态,成碧看朱,槛外芳菲更何世。故国后归人,老尽光阴,怕明日、欢盟顿委。
待料理,钿筝旧歌尘,怕指冷弦哀,伤春容易。
吾曹出处关兴替,夺席还须仗尔才。下笔要存千载念,高林岂是十年栽。
主奴今日应能辨,流派干时竟孰开。若向南天论绝业,不教间气委蒿莱。
老阅沧桑眼倍明,传家一集仰豪情。故园风物归新笔,盛世文章得正声。
返棹有图供述德,托车何意浪知名。肄江间气分明在,斗酒无从为一倾。
隔年髡柳尚离离,不为经寒改旧姿。入座尚怜青到眼,酿春难得雨成丝。
矜才讵可轻馀命,怆别须拚纵一卮。惆怅极天无好梦,所思犹在水之湄。
万恨都从老去生,所哀犹有少年情。簪花侧帽无人管,晓泪宵樽只独倾。
踪迹每疑今异昔,相思宁计醉和醒。红妆知己今谁属,深海当年浪得名。
百合入夜开,人花两相俏。月色入帘时,清辉为人照。
酒馀心事万千缕,日午匆匆送别时。并立葵阴人不觉,此情唯有两家知。
加餐小语徒相忆,遂愿他生且莫论。除却茶烟灯灺外,更无一计遣朝曛。
待人曾惯耐春寒,来日相逢各自难。悽绝落花微雨外,与谁私凭玉阑干。