吾曹出处关兴替,夺席还须仗尔才。下笔要存千载念,高林岂是十年栽。
主奴今日应能辨,流派干时竟孰开。若向南天论绝业,不教间气委蒿莱。
晓日千红下玉台,半随流水半尘埃。消沈六代江山梦,寂寞三春锦绣堆。
香国光阴曾一瞬,情天空色悟将来。杜郎未老才华尽,总为芳时带恨回。
讳疾空支拄,人云恐未真。寸心何所负,薄德本无邻。
蛮触难论大,蟪蛄宁有春。雕虫深自愧,屑屑未堪陈。
喧聒高楼会,年时我亦曾。挥毫偏惜墨,借月罢张灯。
似此平生趣,徒教濩落增。夜深摇兀久,冻蝠自飞腾。
七日方居末,何如此寂寥。灯深邀影共,门静让虫娇。
颓墨经三宿,清尊忍自浇。市闾看咫尺,引步总迢迢。
秃管书难就,成蝇误每多。病羸疏过肆,门静足张罗。
姓字今谁识,文章只自阿。老来规矩厌,丛帖任生蛾。
闻道星期六,门多问字车。宁非书有价,不复食无鱼。
碍梦床虚设,充棚楮尚馀。齐名愧夙昔,病困合穷居。
故国登临多少恨,惊心片霎沧桑。野旂戍鼓满空江。
重寻葵麦径,犹识旧残阳。
信道青衫无泪湿,何堪半壁秋光。回风惊雁欲辞行。
江山如梦里,无处问兴亡。
钿车何日出东门,停伫阴晴总断魂。坠絮飘花春渐老,闻声对影梦难温。
闻名悭一面,见画悟同门。衣钵承卢赵,钩皴逼宋元。
明窗堪自遣,斯道共谁论。格禁空翘跂,神交海内存。