梁苑千花乱,隋堤一水长。眼前风物总悲凉。何况眉头心上、不相忘。因梦聊携手,凭书续断肠。已惊蝴蝶过东墙。更被风吹鸿雁、不成行。
丹凤飞来,细传日下丝纶语。使君归去。已近沙堤路。风叶露花,秋意浓如许。江天暮。离歌轻举。愁满西山雨。
霭霭停云覆短墙。夭夭临水自然芳。猗猗无处着清香。珍重蓦山溪句好,尊前频举不相忘。濠梁梦蝶尽春狂。
小窗前,疏影下。鸾镜弄妆初罢。梅似雪,雪如人。都无一点尘。暮江寒,人响绝。更着朦胧微月。山似玉,玉如君。相看一笑温。
远弟来自龙舒,张师言寄声相问,有怀其人青松翠筱。一夜欹倾如醉倒。残腊能佳。落尽梅花见雪花。诗岩酒岛。何日登临同笑傲。未老还家。饱历年华有鬓华。
瑟瑟金风,团团玉露,岩花秀发秋光。水边一笑,十里得清香。疑是蕊宫仙子,新妆就、娇额涂黄。霜天晚,妖红丽紫,回首总堪伤。中央。孕正色,更留明月,偏照何妨。便高如兰菊,也让芬芳。输与芗林居士,微吟罢、闲据胡床。须知道,天教尤物,相伴老江乡。
濛濛烟树无重数。不碍相思路。晚云分外欲增愁。更那堪疏雨、送归舟。雨来还被风吹去。陨泪多如雨。拟题双叶问离忧。怎得水随人意、肯西流。
冰雪肌肤不受尘。脸桃眉柳暖生春。手搓梅子笑迎人。欲语又休无限思,暂来还去不胜颦。梦随胡蝶过东邻。
公幕府间。从游者,洪驹父、徐师川、苏伯固父子、李商老兄弟。是夕登临,赋咏乐甚。俯仰三十九年,所存者,余与彦章耳。绍兴戊辰再闰,感时抚事,为之太息。因取旧诗中师川一二语,作是词。闰余有何好,一年两中秋。补天修月人去,千古想风流。少日南昌幕下,更得洪徐苏李,快意作清游。送日眺西岭,得月上东楼。四十载,两人在,总白头。谁知沧海成陆,萍迹落南州。忍问神京何在,幸有芗林秋露,芳气袭衣裘。断送余生事,惟酒可忘忧。
时菊碎榛丛,地僻柴门静。谁道村中好客稀,明月和清影。天地一蘧庐,梦事慵思省。若个知余懒是真,心已如灰冷。