忠臣不可为,良臣不可求。李牧却秦师,功多竟不侯。
朝谗进郭开,夕骨委荒丘。千金卖社稷,举宗托仇雠。
蒙恬破匈奴,挟箠河南收。长城五千里,雉堞如云浮。
赵高从中制,片纸下沙丘。扶苏掩袂啼,一剑死阳周。
合若投胶漆,弃若覆水杯。捐脰非所难,谁为终国忧。
我欲寄此曲,此曲多悲思。今日乐相乐,别后莫相疑。
淮水汤汤无尽期,琅玕又见吐孙枝。石麒麟送在兹夕,蜡凤凰成应几时。
眼中不置阿堵物,膝下所以宁馨儿。蒲觞角黍最初会,它日三千客是谁。
一瓢更一杖,此外都不闻。瓢还颍水月,杖付葛陂云。
挥手嵾山顶,却笑洪崖君。
岂不惜循吏,其如佐宠王。欲观周礼乐,须待鲁灵光。
辙远春犹在,裾宽日自长。可增藩相秩,借尔卧淮阳。
方除忽展类西清,隐隐莲花踏处生。天语独传三字切,玉衣真见五铢轻。
流霞欲动灵旗色,滴露如残警佩声。闻道穆公夸飨帝,吹箫元只为秦嬴。
匈奴铁骑动妖氛,大汉金城上属云。始隶西宫程卫尉,还从骠骑霍将军。
将军令严鼓声急,辕门夜寒刁斗发。淅沥频敲万古霜,凄清坐转三更月。
剥剥啄啄如有情,丁丁鍧鍧咽复鸣。初疑玉漏传筹响,忽忆银砧捣练声。
六边健儿好身手,中夜闻之气盈肘。匹马横度祁连道,弯弓射得单于首。
绝塞唯言奏凯歌,中原不复听刁斗。城南少妇郁金香,织却流黄不下堂。
愿得凭风试吹去,要知此声能断肠。
立马寒云拥塞回,萧条西望一鸿来。故人青玉吟为案,上国黄金别起台。
海岱长悬开府色,风尘倘许佩刀才。知君岂少高阳侣,被发狂歌转自哀。
赵州柏树子,强半嫌人死。脱得葛藤缠,走入齑瓮里。
白马归来后,经翻定几篇。向承西竺问,宁印北宗传。
转梵天音合,降心佛日偏。不须寻圣谛,与尔各随缘。
秋树影扶苏,斜阳半亭挂。似延李营丘,写得寒林画。