雅道终为造物嗔,不教淹屈定教贫。
诗家一脉难相继,父子得名能几人。
我于推步亦留心,造化无逾碧玉经。
何日酒星离命度,且教老眼几时醒。
等闲白却少年头,悟得空时总不愁。
毕竟生来何所有,只如水上一浮沤。
弹丸弩矢取飞禽,日日端亲望远林。
百发少曾能一中,可怜轻动杀生心。
庭院秋深露气清,夜窗纫补一灯明。
莫嫌捣练喧人耳,多少贫家无此声。
檐雀啾啾无歇时,几回衔食馁雏归。
羽毛长得完全后,子母东西各自飞。
达者由来少,机心肯暂停。
几家才富贵,中道又凋零。
白发人间宝,黄金水上萍。
无钱陶靖节,醉眼不曾醒。
彭殇皆定数,万事转头非。
不悟身如寄,安知死是归。
世情趋马首,道眼识鹑衣。
堪笑磻磎老,皤然立钓矶。
洞天三十六,大涤影犹希。
楼阁仙人宅,云霞羽士衣。
风号松虎啸,雨卷瀑龙飞。
捣药禽犹在,时闻出翠微。
屋破深山里,门无车马尘。
谁知青竹坞,中有白莲人。
坐上长留客,诗中不见贫。
池塘园圃乐,花木四时春。