怀抱何萧爽,凉风扫郁蒸。
寒蛩喧败草,饥鼠啮枯藤。
放翁小艇轻如叶,只载蓑衣不载家。
清晓长歌何处去,武陵溪上看桃花。
已过西成赛庙期,家家下麦不容迟。
夕阳遍野人归後,秋水生滩鹭集时。
灵药不治怀抱恶,好诗空益鬓毛衰。
从来未识苏司业,愁绝西风满酒旗。
飒飒长眉绿覆肩,欲推寿数意茫然。
若非楚国庚寅岁,定是尧时丙子年。
铜笛一声惊宿鹭,蒲帆数幅破晴烟。
遥知乘醉江湖去,黄鹤楼头又放颠。
地僻少人迹,屋低便老人。炉红得清坐,酒绿慰孤斟。
吠犬惊飘叶,栖禽换暗林。人间固多难,感慨不须深。
曲几蒲团夜过分,颓然半脱鹿皮巾。
惊鸿避弋鸣烟渚,断角凌风上雪云。
仕宦愈知林下贵,穷愁方策酒中勋。
扁舟东去何时办,昔向金丹幸有闻。
蓬窗夜半竹骚然,坐守残编悄不眠。
辛苦空成左传癖,逍遥常媿大慈僊。
风宁可系功名误,日不能黏岁月迁。
明旦觅船湖上去,西村桃李淡春烟。
药裹关心处,篝灯照影时。
文书用遮眼,枣栗可无饥。
素业存农圃,颓龄迫耄期。
盖棺万事已,唯负国恩私。
山城意象自萧然,况是高斋作雪天。
渐暗玉虫寒有烬,欲残金鸭暖无烟。
衰容病後如添岁,遥夜冬来抵过年。
安得龙绡三丈幅,为君试写白云篇。
耿耿残灯夜未央,负墙闲对篆盘香。
风号东北河冰合,月落西南竹影长。
孤鹊欲栖频绕树,寒龟无息稳搘床。
颓然坐睡那知晓,推户朝曦已满廊。