飘然醉袖怒人扶,个里何曾有畏涂。
卷地黑风吹惨澹,半天朱阁插虚无。
阑边归鹤如争捷,云表飞仙定可呼。
莫怪衰翁心胆壮,此身元是一枯株。
百丈庚寅上峡时,至今犹健岂前期。
家人暗换吾何叹,镜里翁衰复是谁?
五丈原头秋色新,当时许国欲忘身。
长安之西过万里,北斗以南惟一人。
往事已如辽海鹤,余年空羡葛天民。
腰间白羽凋零尽,却照清溪整角巾。
早岁已归南陌,暮年常在东篱。
短衣幸能掩胫,长剑何须拄颐?
残暑时当尽,清风势自回。
重云韫日月,大雨挟风雷。
老树不自保,毇巢吁可哀!却愁新雁到,暮境更禁催!
君不见资中名士有李石,八月秋涛供笔力,初为博士不暖席,晚补台郎俄复斥。
诸公熟睨亦太息,摧压至死终不惜。
生前何曾一钱直,没後遗文价金璧。
後之视今犹视昔,此事诚非一朝夕。
山城旧庐暗荆棘,羸然诸孙守坟籍。
抚孤我负朋友责,万里诗成泪空滴!
平生喜裁花,赖以娱寂寞。
小园财一亩,粲粲万跗萼。
典衣买紫桂,辍食致红药。
阡眠香草茂,掩苒烟柳弱。
踏雨探花开,障风畏花落。
虽惭童心在,终胜尘事缚。
今日疾稍间,天气亦清廓;啼鸟寒不归,可以侑吾酌。
南市夜夜上元灯,西邻日日是清明。
青毡犊车碾花去,黄金马鞭穿柳行。
日落乌将数子归,风和雉挟两雌飞;不如村舍安孤寂,父子飘然两褐衣。
小屏烟树远参差,吏散身闲与睡宜。
谁似炉香念幽独,伴人直到梦回时。