群僊鹤驾去难追,白首重来不自知。
才艺荒唐痴独绝,功名蹭蹬老如期。
海边郑叟穷耽酒,吴下韦郎晚学诗。
扶上木天居莫笑,衰残不似壮游时。
我是天公度外人,看山看水自由身。
藓崖直上飞双屐,云洞前头岸幅巾。
万里欲呼牛渚月,一生不受庾公尘。
非无好客堪招唤,独往飘然觉更真。
德孙秀眉宇,慨然修初服;枯肠贮诗书,十饭九不肉。
成童将觅举,想见袍立鹄。
先泽傥未衰,岂无五秉粟。
汝能记吾言,并以告阿福,闭门勿杂交,一经万事足。
医从和扁来,未著却老方。
吾晚乃得之,莫如麴櫱良。
一杯脸生春,况复累十觞。
坐令桃花红,换尽霜叶黄。
看镜喜欲舞,追还少年狂。
但恨宝钗楼,胡沙隔咸阳,芳华虽无恙,万里遥相望。
感叹径投枕,悲欢两茫茫!
师友雕零身白首,杜门独学就谁评?秋风弃扇知安命,小炷留灯悟养生。
踵息无声酣午枕,舌根忘味美晨烹。
少年妄起功名念,岂信身闲心太平。
巾帽欹倾短发稀,青灯照影夜相依。
穷边草木春迟到,故国湖山梦自归。
茶鼎松风吹谡谡,香奁云缕散馡馡。
羸骖敢复和銮望,只愿连山苜蓿肥。
行年过八十,形悴神则旺。
往来江湖间,垂老犹疏放。
沧波浩无津,天遣遂微尚。
剡溪挂风帆,渔浦理烟榜,奇云出深谷,新月生叠嶂。
兴怀晋诸贤,谁能续遗唱?
三山镜湖上,出郭无十里;结庐非所择,但取便薪水。
间亦出从宦,安能慕园绮。
地主卜林塘,亦复异子美。
蘧蒢方丈室,仅足容卧起。
吾意本扁舟,陆居聊尔耳。
凭阁风吹帽,穿林雨热巾。
相呼十日饮,不负百年身。
陌上金羁马,坟前石琢麟。
於吾竟何有?笑杀武陵人。
八十衰翁有底忙?水边山际亦伥伥。
清溪桥断舟横岸,小坞梅残雨渍香。
数点青灯经野市,一炉软火宿僧房。
自嫌尚有人间念,却为春寒怯夜长。