偶来游古寺,景逐眼前生。
岩上高僧坐,林间野客行。
望穷沧海远,吟久暮云平。
此境真难到,登临暂适情。
饱食无功媿汗青,灯前顾影叹伶俜。
马衰犹养疑知路,龟久当捐为不灵。
腰下徒夸绶若若,镜中何止发星星。
石帆回首初非远,要及清秋斸茯苓。
卖剑还山学老农,不堪衰与病交攻。
将军闭户方锄菜,处士携家欲赁舂。
残齿强留终臲卼,病腰扶拜苦龙锺。
壮游谁信梁州日,大雪登城望夕烽?
幽人枕宝剑,殷殷夜有声。
人言剑化龙,直恐兴风霆;不然愤狂虏,慨然思遐征。
取酒起酹剑:至宝当潜形,岂无知君者,时来自施行。
一匣有余地,胡为鸣不平?
新岁八十四,自宜形影孤。
睡凭书摈相,愁赖酒枝梧。
儿问离骚字,僧传本草图。
孰言生计薄,种芋已成区。
薄晚悠然下草堂,纶巾鹤氅弄秋光。
风经树杪声初紧,月入门扉影正方。
一世不知谁後死,四时可爱是新凉。
从今觅醉其当勉,酒似鹅儿破壳黄。
质衣葺北斋,欹壤略撑拄。
窗扉则虚名,聊足度寒暑。
独学无与论,推核实劳苦。
审观古人意,十亦得四五。
无功与子光,相可岂待语。
一床宽有余,高卧听檐雨。
扫洒一庵躬琐细,蓬户朝昏手开闭。
荒山斸药须长鑱,小灶煎茶便短袂。
空中咄咄安用书,身外悠悠固难计。
山僧野叟到即留,麦饭葵羹贵能继。
久贫奴婢多散去,岂有跣足井椎髻。
负薪长歌过此生,直疑身在鸿荒世。
储药如丘垄,人愚未易医。
信书安用尽,见事可怜迟。
错自弹冠日,忧从识字时。
今朝北窗卧,句句味陶诗。
晏婴长不满五尺,淳于饮能至一石。
老无功名未足叹,滑稽玩世亦非昔。
当年交友倾一时,谁料蓬门今寂寂!陈山李石千载士,早死当为天下惜。
斯文显晦端有命,道悠运促非人力。
我今稽山一老农,百岁不死知何益?後生可畏要有人,谁能隐若一敌国?狂言勿发心自惊,归卧北窗还默默。