残发凋零不满巾,闭门聊得养天真。
恐伤药草停除地,为惜松槎禁伐薪。
独木架成新略彴,一峰买得小嶙峋。
萧然便觉浑无事,谈笑时时过近邻。
病卧东斋怕揽衣,年来真与世相违。
横林蠹叶秋先觉,别浦骄云暝不归。
岁月惟须付樽酒,江山竟是属渔矶。
邻翁一夕成今古,愈信人生七十稀。
造物今年悯我劳,微痾得遂闭门高。
黄紬被暖青毡稳,不怕郊原雪意豪。
烟波两鸂鶒,肯为放翁来。
菰米犹能给,苍颜得屡开。
秋灯如孤萤,熠熠耿窗户;秋雨如漏壼,点滴连早暮。
我岂楚逐臣,惨怆出怨句?逢秋未免悲,直以忧国故。
三军老不战,比屋困征赋。
可使江淮间,岁岁常列戍?
信步闲行遍四邻,拥篱老稚看纶巾。
人随世换朋侪少,志与年衰感慨频。
梅送冷香横雪岸,雁翻孤影下烟津。
丰年何地酬君赐,剩向旗亭作醉人。
乞身林下养衰残,闭户宁容外物干?正使有为终淡泊,未能无疾已轻安。
寸阴息念如年永,丈室端居抵海宽。
老子尔来深达此,却嫌儿女话团栾。
形骸枯槁病侵陵,少睡长饥一老僧。
霜夜羁愁更无赖,莫收书策且留灯。
一病辄经旬,几病能不死。
诚知迫颓年,暂健亦自喜。
半窗风竹影,晴景极清美。
读书虽益嬾,尚可日百纸。
引镜整角巾,病思真一洗。
悠然度朝晡,万事如覆水。
一封驰奏效嵩呼,清跸何时返故都?只道建炎巡狩礼,谁知故事自祥符!