革带频移纱帽宽,茶铛欲熟篆香残。
疏梅已报先春信,小雨初成十月寒。
身似野僧犹有发,门如村舍强名官。
鼠肝虫臂元无择,遇酒犹能罄一欢。
园古逢秋好,身闲与嬾宜。
空堂赏疏豁,重阁望参差。
竹粉有新意,松风含古姿。
低回惭禄米,官事少於诗。
展开阅读全文
我无四目与两口,但在人间更事久。
死生元是开阖眼,祸福正如翻覆手。
消磨日月几緉屐,陶铸唐虞一杯酒。
既非狗马要盖帷,那计风霜悴蒲柳。
灶突无烟今又惯,龟蝉与我成三友。
判知青史无功名,只用忍饥垂不朽。
老病厌嚣烦,晨兴步小园。
草深移旧路,竹茂失颓垣。
未暇从鱼乐,惟思与石言。
人家寻每得,拄杖印苔痕。
章甫从诸老,今为两世人。
惟书尚开眼,非酒孰关身?远水涵清镜,晴云蹙细鳞。
篱边花未尽,作意醉残春。
黯淡江天雪欲飞,竹篱数掩傍苔矶。
清愁满眼无人说,折得梅花作伴归。
江鮆堆盘粔籹香,山家节物亦穷忙。
桑间葚紫蚕齐老,水面秧青麦半黄。
语燕似催春事去,游丝不似客愁长。
乡村年少那知此,处处喧呼蹴鞠场。
勋业文章谢不能,生涯分付一枝藤。
身同湘浦孤舟客,心羡庐山下版僧。
倦枕厌闻窗外雨,残膏犹在壁间灯。
草芝要及清晨服,深媿蛮童为扣冰。
寒无毡坐甑生尘,此老年来乃尔贫。
两颊如丹君会否,胸中原自有阳春!
展开阅读全文
吾庐宛在水中沚,车马喧嚣那到耳。
一堂翛然卧虚旷,蝉声未断虫声起。
有时寓意笔砚间,跌宕奔腾作诙诡。
徂徕松尽玉池墨,云梦泽乾蟾滴水。
心空万象提寸毫,睥睨醉僧窥长史。
联翩昏鸦斜著壁,郁屈瘦蛟蟠入纸。
神驰意造起雷雨,坐觉乾坤真一洗。
小儿劝我当自珍,勿为门生书棐几。