悠悠孤梦伴余酲,窗下寒灯黮闇明。
雪意欲成风正恶,渔舟忽过雁群鸣。
志衰但有徂年感,身没应无後世名。
犹幸耄期身粗健,天公元不负书生。
遶檐点滴如琴筑,支枕幽斋听始奇。
忆在锦城歌吹海,七年夜雨不曾知。
有过当相规,有善当相告,岂惟定新交,亦以笃旧好。
势利古所羞,置之勿复道。
霜霣万木凋,孰秉岁寒操?
东家云出岫,西家笼半山;西家泉落涧,东家鸣佩环。
相对篱数掩,各有茆三间。
芹羹与麦饭,日不废往还,儿女若一家,鸡犬意自闲。
我亦思卜邻,余地君勿悭。
故园三径可婆娑,遇兴遵涂负杖歌。
霜重天寒山色淡,草枯野旷猎徒多。
解刀尚可谋黄犊,挥帖无由致白鹅。
自计长闲何所恨,一生心事在烟波。
乞得残骸老故山,草亭终日对孱颜。
孤云百尺起江际,幽鸟数声鸣竹间。
众死一身今独健,人忙万物本常闲。
此心欲语知谁听,赖有渔樵日往还。
青灯耿耿夜沉沉,掩卷凄然感独深。
恤纬不遑嫠妇叹,美芹欲献野人心。
孤忠要有天知我,万事当思後视今。
君看宣王何似主?一篇庭燎未忘箴。
展开阅读全文
宿叶自脱新叶生,东园忽已清阴成。
老夫东行复西行,乌藤瘦劲青鞋轻。
竹鸡群号似知雨,鹁鸪相唤还疑晴。
萋萋幽草上墙绿,匆匆细水循阶鸣。
萧然濯手坐盘石,心地平安体纾适。
青山缺处红日沉,杳杳长空送归翮。
穷巷萧条早闭门,北窗灯火夜昏昏。
老于俗事不挂眼,愁忆故人空断魂。
急雪打窗飞砾细,狂风卷野怒涛翻。
土床纸帐寒无寐,强把村醅不厌浑。
风声如雨晓飕飀,万叶丹枫满瓦沟。
西望牛头三十里,一枝柔橹作闲游。