展开阅读全文
嘉荣东西川,此别不为远。
徘徊凌云寺,决去未遽忍。
登高望故人,烟树参差见。
悬知今日梦,不隔重城键。
平生相从意,百年有未满。
结巢青城云,期子在岁晚。
梅中最晚是缃梅,一日来看欲百回。
俗紫凡红终避舍,不妨自向雨中开。
去日堂堂挽不回,新年又傍鬓边来。
雨声欲作海棠祟,书卷只为春睡媒。
村舍瘦蔬供薄酒,地炉微火伴残灰。
浩然忽起金鞭兴,漾水嶓山安在哉!
莫笑山家拙治生,正缘亦足得身轻。
满炉葑火浑家暖,一碗松肪彻夜明。
煮酒开时日正长,山家随分答年光。
梅青巧配吴盐白,笋美偏宜蜀豉香。
风暖紧催蚕上簇,雨余闲看稻移秧。
老夫见事真成晚,浪走人间两鬓霜。
疏点空阶雨,长明古殿灯。
庐山岑寂夜,我是定中僧。
方舟冲破湖波绿,联骑蹋残花径红。
七十年间人换尽,放翁依旧醉春风。
长笛圜鼙曲调新,东家西舍送迎神。
不因丰岁人情乐,淡杀溪头老病人。
老惫生如寄,春寒梦亦孤。
灯花时自坠,枭语迭相呼。
万里书难得,三年病未苏。
窗深不知晓,但觉动林乌。
江头一夜雨,晓路无新花。
我今为陈人,感此重叹嗟。
羲和挟两曜,疾走不可遮。
古今俛仰间,那暇惜物华。