一簪残雪寄林亭,手把黄庭两卷经。
琴调养心安澹泊,炉香挽梦上青冥。
随缘久已均忧喜,玩世惟须半醉醒。
溪父园公殊未见,颓然谁与共忘形?
闻说湖中有钓舟,烟波出没杂轻鸥。
一声清啸去已远,我欲从之何处求?
吾家学道今四世,世佩施真三住铭。
一窗萝月照孤咏,万壑松风吹半醒。
僻巷地无喧,闲人虑不烦。
刺舟回北渚,岸帻倚东轩。
乳鹊行苔径,驯獐触笋藩。
作劳怜野老,唤取倒清樽。
东窗终日静愔愔,消尽平生幻妄心。
秋气未催群木脱,老怀先感百虫吟。
屏风叠邃思庐阜,冠子峰高忆少林。
安得吾身且强健,一藤随处更幽寻。
突兀球场锦绣峰,游人士女拥千重。
月离云海飞金镜,灯射冰帘掣火龙。
信马随车纷醉侠,卖薪买酒到耕农。
今年自笑真衰矣,但觉凭鞍睡思浓。
放翁耄齿犹朱颜,一物不留方寸间。
已吞八九云梦泽,更著百亿须弥山。
音信连年恨不闻,书来细读却消魂。
人稀野店山魈语,路僻蛮村荔子繁。
毒草自摇春寂寂,瘴云不动昼昏昏。
此生相见应无日,且置清愁近一樽。
齿发凋零志气衰,强临尊酒祗成悲。
少年半是投闲日,春事常当卧病时。
忧患颇疑书作祟,功名不似老如期。
青城旧友频相约,归养金丹尚未迟。
展开阅读全文
我年十六游名场,灵芝借榻栖僧廊。
钟声才定履声集,弟子堂上分两厢。
灯笼一样薄腊纸,莹如云母含清光。
还家欲学竟未暇,岁月已似奔车忙。
书生白首故习在,颠倒简牍纷朱黄。
短檠虽复作老伴,目力眩晃不可常。
平生所好忽入手,摩挲把挈喜欲狂。
兰膏潋灩支达旦,秋雨萧瑟输新凉。
讨论废忘正涂乙,遂欲尽发万卷藏。
所嗟衰病终难勉,非复当年下五行。