吾贫无时醒,日月忽遄迈。
空林春采葚,荒垄秋种稗。
孤学有自来,饥死奚足怪。
著书充栋宇,一字不肯卖。
吾居鱼鳖乡,戒食兼鲜槁;鸡鹜以御客,乃者亦一扫。
区区仁爱心,殆可质苍昊。
物情岂远哉!我亦吝肝脑。
展开阅读全文
我遊钧天,帝之所都。
是老先生,玉色敷腴。
顧我而歎,闵世垢濁。
笑谓侍仟,畀以灵藥。
稽首径归,万里天风。
碧山巉然,月墮然,月墮江空。
汉祸始外戚,唐乱基宦寺。
小人计已私,颇复指他事。
公卿恬骇机,关河入危涕。
草茅岂无人,死抱经世志?
负负无可言,上上不须说。
天壤大如许,我独身孑孑。
苟合不可为,万事听瓦裂。
年登麦饭足,得酒且勤啜。
墟落歛暮烟,林梢偃新月。
河桥灯渐闹,柳岸船犹发。
薄酒吹欲无,伫立搔短发。
谁知七十翁,岁晚念裘褐?
成童入乡校,所愿为善士;富贵本邂逅,不遇亦已矣。
生轻名义重,固守当以死。
堂堂七尺躯,勿使污青史。
华发萧萧不满簪,强扶衰病著朝衫。
寒厅静似阿兰若,佳客少于优钵昙。
诗酒放怀穷亦乐,文移肆骂老难堪。
弃官若遂飘然计,不死扬州死剑南。
有客可剧谈,有酒可尽醉;老夫老更穷,终日惟坐睡。
既无客款门,酒亦未易致。
颓然北窗下,兀兀有余味。
挂冠神武莫踌躇,家具何妨载鹿车。
怨谤相乘真市虎,技能已尽似黔驴。
黄金散後犹耽酒,白发生来更爱书。
新岁定寻林下约,一觞一咏未成疏。