乞得残骸老故山,草亭终日对孱颜。
孤云百尺起江际,幽鸟数声鸣竹间。
众死一身今独健,人忙万物本常闲。
此心欲语知谁听,赖有渔樵日往还。
故园三径可婆娑,遇兴遵涂负杖歌。
霜重天寒山色淡,草枯野旷猎徒多。
解刀尚可谋黄犊,挥帖无由致白鹅。
自计长闲何所恨,一生心事在烟波。
东家云出岫,西家笼半山;西家泉落涧,东家鸣佩环。
相对篱数掩,各有茆三间。
芹羹与麦饭,日不废往还,儿女若一家,鸡犬意自闲。
我亦思卜邻,余地君勿悭。
有过当相规,有善当相告,岂惟定新交,亦以笃旧好。
势利古所羞,置之勿复道。
霜霣万木凋,孰秉岁寒操?
遶檐点滴如琴筑,支枕幽斋听始奇。
忆在锦城歌吹海,七年夜雨不曾知。
悠悠孤梦伴余酲,窗下寒灯黮闇明。
雪意欲成风正恶,渔舟忽过雁群鸣。
志衰但有徂年感,身没应无後世名。
犹幸耄期身粗健,天公元不负书生。
展开阅读全文
今日天霣霜,又见一日晴。
晴寒病良已,扶杖东园行。
瓦鼓息我倦,静听幽鸟鸣。
花果四十株,手自培养成。
疏密无行列,东园盖强名。
人看不满笑,聊用适我情。
展开阅读全文
新醅引睡睡味浓,有如猩唇荐驼峰。
屏深毡暖衾裯重,鼻端雷起骜儿童。
床头兰缸缀玉虫,双瓶汤熟炉正红。
梦回起坐夜未中,凭几困睫犹瞢瞢。
霜风凋尽玉井桐,月落翠雾凄房栊。
一杯甖粟蛮奴供,庄周蝴蝶两俱空。
郊居四十年,草木日夜长。
乔松已偃盖,稚松出蓁莽。
儒生学仁义,敢废自培养;郁郁栋梁姿,拔地当百丈。
一帚常在傍,有暇即扫地。
既省课童奴,亦以平血气。
按摩与导引,虽善亦多事。
不如扫地法,延年直差易。