古人已死书独存。
吾曹赖书见古人。
後之视今犹视古,吾书未泯要有取。
贾生痛哭汉文时,至今读之有余悲。
魏徵嘻笑封德彝,生亦岂责绛灌知。
穷秋风雨卧孤馆,万世悠悠百年短。
垂死成功亦未晚,安知无人叹微管!
赤日黄尘厌垢纷,竹林深处寄幽欣。
如听嵩雒风前笛,似看潇湘雨後云。
园鹿知时新解角,池鱼得意自成群。
悠然一笑谁能识?坐胜天魔百万军。
两两星躔九九车,天津笑我醉骑驴。
床头正可著周易,架上何妨抽汉书。
幸有古人同臭味,不嫌儿子似迂疏。
颓然白发虽堪鄙,耐事禁愁却有余。
易经独不遭秦火,字字皆如见圣人。
汝始弱龄吾已耄,要当致力各终身。
简断编残字欲无,吾儿不负乃翁书。
绝胜锁向朱门里,整整牙签饱蠹鱼。
两眼欲读天下书,力虽不迨志有余。
千载欲追圣人徒,慷慨自信宁免愚?置书不读谈虚无,谁其始为此创疽?古时泽被禽与鱼,博施所以为唐虞。
正使老释信不诬,为我未免近杨朱。
高轩大旆塞路衢,台阁尊显来于于,安得禹皋日陈谟,沾濡四表无焦枯,坐令事业见真儒,老农不恨老耕鉏。
湖海凄凉地,风霜惨淡天。
吾其去道近,无酒亦陶然。
寒水茫茫浸月明,疏钟杳杳带霜清。
一樽浊酒有妙理,十里荒鸡非恶声。
物外虽增新跌宕,胸中未洗旧峥嵘。
颓然坐睡蒲团稳,残火昏灯伴五更。
上书不上登封书,乘车但乘下泽车。
夕阳独立衡门外,闲看村童学钓鱼。
羸躯抱疾时时剧,白发乘衰日日增。
净扫东窗读周易,笑人投老欲依僧。