巾帽欹倾短发稀,青灯照影夜相依。
穷边草木春迟到,故国湖山梦自归。
茶鼎松风吹谡谡,香奁云缕散馡馡。
羸骖敢复和銮望,只愿连山苜蓿肥。
师友雕零身白首,杜门独学就谁评?秋风弃扇知安命,小炷留灯悟养生。
踵息无声酣午枕,舌根忘味美晨烹。
少年妄起功名念,岂信身闲心太平。
医从和扁来,未著却老方。
吾晚乃得之,莫如麴櫱良。
一杯脸生春,况复累十觞。
坐令桃花红,换尽霜叶黄。
看镜喜欲舞,追还少年狂。
但恨宝钗楼,胡沙隔咸阳,芳华虽无恙,万里遥相望。
感叹径投枕,悲欢两茫茫!
德孙秀眉宇,慨然修初服;枯肠贮诗书,十饭九不肉。
成童将觅举,想见袍立鹄。
先泽傥未衰,岂无五秉粟。
汝能记吾言,并以告阿福,闭门勿杂交,一经万事足。
我是天公度外人,看山看水自由身。
藓崖直上飞双屐,云洞前头岸幅巾。
万里欲呼牛渚月,一生不受庾公尘。
非无好客堪招唤,独往飘然觉更真。
群僊鹤驾去难追,白首重来不自知。
才艺荒唐痴独绝,功名蹭蹬老如期。
海边郑叟穷耽酒,吴下韦郎晚学诗。
扶上木天居莫笑,衰残不似壮游时。
先亲爱我读书声,追慕慈颜涕每倾。
万事到前心尽嬾,一编相向眼偏明。
致君正使违初志,为己犹当毕此生。
更祝吾儿思早退,雨蓑烟笠事春耕。
成败相寻岂有常,英雄最忌数悲伤。
芜蒌豆粥从来事,何恨邮亭坐箦床?
老人世间百念衰,惟好古书心未移。
断碑残刻亦在椟,时时取玩忘朝饥。
推寻点画到曲折,想见落笔纵横时。
岂惟鸾凤九霄上,景锺大鼎森陆离。
虽然欲学则曷敢,驽马仰看骅骝驰。
正如志士才不称,心慕伊傅终何施?尔来亦复强点染,手不随意徒嗟咨。
悬知明日天将雨,中夜寒蒸紫玉池。
忆昔年少时,把卷惟引睡,惰游过日月,自咎辄涕泗。
老来百事废,却觉书多味,岂惟时有得,圣域可坐致。
譬如入武库,戃怳不暇视,浅陋安能名,出门但惊喟。
天球及河图,千古所共秘,幸今发其藏,虽老敢自弃。