檐铎鸣杂佩,帘旌动微波。
我老嬾读书,如此长日何!名酒来清江,嫩色如新鹅。
奇葅映玉盘,珍鮓开绿荷。
万事姑置之,逌然酣且歌。
宦游亦何好,且复小婆娑。
秋风云门道,踏月扪青萝。
人苦不知足,贪欲浩无穷,豹胎日餍饫,萍齑却时供,饮豚以人乳,万乘亦改容。
方其未遇时,鹅炙动英雄。
哀哉王相国,计堕饭後钟。
所以贤达士,一视约与丰。
我亦蹭蹬者,羁游半生中,木盘饱藜苋,美与玉食同。
口腹嗟几何?曾是役我躬。
放箸一笑粲,赋诗晓愚公。
百年鼎鼎世共悲,晨钟暮鼓无休时。
碧桃红杏易零落,翠眉玉颊多别离。
涉江采菱风败意,登楼侍月云为祟。
功名常畏谤谗兴,富贵每同衰病至。
人生可叹十八九,自古危机无妙手。
正令插翮上青云,不如得钱即沽酒。
忆昨骑驴入蜀关,旗亭邂逅一开颜。
气锺太华中条秀,文在先秦两汉间。
宝剑凭谁占斗气?名驹竟失养天闲。
身今老病投空谷,回首东风涕自潸。
羡门安期何在哉?河流上泝昆仑开。
白云不与隐居老,孤鹤自下辽天来。
春江风物正闲美,绿浦潮平柁初起。
暮吹长笛发巴陵,晓挂高帆渡湘水。
世间万变更故新,会当太息摩铜人。
脱裘取酒藉芳草,与子共醉壶中春。
劳生常羡髑髅乐,死时却悔生时错。
花前有酒不肯狂,回首朱频已非昨。
君看古来贤达人,终日饮酒全其真。
世间万事竟何有?金樽翠杓差关身。
放翁少日无凡客,飞觞纵乐皆豪杰;清歌一曲梁尘起,腰鼓百面春雷发。
故人仙去蓬莱宫,鸾丝凤竹醉春风。
石帆山下孤舟雪,一段清愁付此翁。
瘿榼倾桑落,毫杯点雨前。
冰梨赬似颊,霜栗大如拳。
洗釜烹蔬甲,携鉏斸荀鞭。
余年只此是,切勿念腥膻。
软炊豆饭可支日,厚絮布襦聊过冬。
闾巷家家歌圣泽,子孙世世业春农。
春光盎盎催官柳,柳色黄如醆中酒。
桥边微迳惬幽寻,世外高人共携手。
参差茅舍出木末,隐映酒旗当浦口。
插花处处引村童,失道时时问耕叟。
客堪共醉百无一,事不谐心十常九。
日斜潮落不可留,孤舟欲上频搔首。
我生本江湖,岁月不可算。
采药游名山,所历颇萧散。
一逢巢居翁,见谓於我馆,酌泉啖松柏,每得造膝款。
行道不自力,残发日已短。
海山故不远,谪限何时满?