小园清晓岸纶巾,物态年光日日新。
绿叶自生黄自落,不应秋至始愁人。
展开阅读全文
搣搣败叶飞,黯黯寒云低。
村墟与市里,触目一惨凄。
今日病体轻,驾言适城西。
丹柿满野店,青帘出江堤。
猎骑载雉兔,樵檐悬鹑鸡。
居人各自得,使我念故溪。
故溪不敢说,况复朝金闺。
伤哉啮雪翁,岁晚犹牧羝。
下愚不自还,大惑终身迷。
君恩何由报,力耕愧黔黎。
展开阅读全文
秋堂露气清,萧爽入毛骨;葛裯耿无寐,坐待山月没。
湿萤飞不起,熠熠依衰草。
劲风西北号,落叶纷可扫。
老生惜岁月,烈士志功名。
登临送将去,非复儿女情。
悬知青海边,杀气横千里。
良时不可失,胡行速如鬼。
自蜀还吴会,先凭剑换牛。
扫除狂习气,谢绝醉朋俦。
去死时犹远,余生已觉浮。
即今真惫矣,闭户尚何求?
岁熟家弥困,天寒酒阙倾。
仅能炊稻饭,敢望糁藜羹。
一榻解腰卧,四廊摩腹行。
诗人要疏瘦,此日媿膨脝。
天上风霜惨,人间日月遒。
江湖南北雁,原野雨晴鸠。
莽苍新阡陌,凋零旧辈流。
惟应赤藤杖,伴我送悠悠。
山照澄波发鬌青,新蒲梢上立蜻蜓。
孤舟每为寻诗出,输与渔翁醉不醒。
展开阅读全文
残年迫衰谢,婴疾归乡枌。
诸贤渡江初,总角幸有闻。
才非楚倚相,亦能读典坟。
夫岂或使之,後死与斯文。
世儒凿户牖,道术将瓜分;孤陋守一说,百氏殆可焚。
後来岂无人,鼻垩谁挥斤?巍巍贞观治,房魏出河汾。
旋炊香稻鬻新菰,饭饱逍遥乐有余。
茶味森森留齿颊,香烟郁郁著图书。
毛皮尚布宁知我,鳞甲深藏莫问渠。
赖有邻翁差耐久,雨畦频唤共携鉏。
今日山翁自治厨,嘉殽不似出贫居。
白鹅炙美加椒後,锦雉羹香下豉初。
箭茁脆甘欺雪菌,蕨芽珍嫩压春蔬。
平生责望天公浅,扪腹便便已有余。