突兀球场锦绣峰,游人士女拥千重。
月离云海飞金镜,灯射冰帘掣火龙。
信马随车纷醉侠,卖薪买酒到耕农。
今年自笑真衰矣,但觉凭鞍睡思浓。
东窗终日静愔愔,消尽平生幻妄心。
秋气未催群木脱,老怀先感百虫吟。
屏风叠邃思庐阜,冠子峰高忆少林。
安得吾身且强健,一藤随处更幽寻。
僻巷地无喧,闲人虑不烦。
刺舟回北渚,岸帻倚东轩。
乳鹊行苔径,驯獐触笋藩。
作劳怜野老,唤取倒清樽。
吾家学道今四世,世佩施真三住铭。
一窗萝月照孤咏,万壑松风吹半醒。
闻说湖中有钓舟,烟波出没杂轻鸥。
一声清啸去已远,我欲从之何处求?
一簪残雪寄林亭,手把黄庭两卷经。
琴调养心安澹泊,炉香挽梦上青冥。
随缘久已均忧喜,玩世惟须半醉醒。
溪父园公殊未见,颓然谁与共忘形?
万法元须一理通,长生极治本同功。
广成千岁无它术,祗在唐虞二典中。
沟声流激激,篱影立疏疏。
平旦来浇药,临昏尚看鱼。
比邻怪疏索,风月伴踌躇。
安得王摩诘,凭渠画草庐?
展开阅读全文
浮生过五十,光景如飞鸿;寒暑俛仰间,四序忽已终。
殊方感漂泊,晚境嗟龙锺。
桃符舆爆竹,嬾复随儿童。
不寐非守岁,燕坐夜过中。
气定神自凝,海日何曈曨。
岂惟三彭逃,坐觉六人空。
徂年勿惆怅,阅事方无穷。
蓺花恨不茂,薙草欲其尽。
心常堕贪爱,否则近残忍。
蝶纲犹翩翾,蚓断更菌蠢。
君其等观之,何者非可闵?