疏点空阶雨,长明古殿灯。
庐山岑寂夜,我是定中僧。
煮酒开时日正长,山家随分答年光。
梅青巧配吴盐白,笋美偏宜蜀豉香。
风暖紧催蚕上簇,雨余闲看稻移秧。
老夫见事真成晚,浪走人间两鬓霜。
莫笑山家拙治生,正缘亦足得身轻。
满炉葑火浑家暖,一碗松肪彻夜明。
去日堂堂挽不回,新年又傍鬓边来。
雨声欲作海棠祟,书卷只为春睡媒。
村舍瘦蔬供薄酒,地炉微火伴残灰。
浩然忽起金鞭兴,漾水嶓山安在哉!
梅中最晚是缃梅,一日来看欲百回。
俗紫凡红终避舍,不妨自向雨中开。
展开阅读全文
嘉荣东西川,此别不为远。
徘徊凌云寺,决去未遽忍。
登高望故人,烟树参差见。
悬知今日梦,不隔重城键。
平生相从意,百年有未满。
结巢青城云,期子在岁晚。
片片红梅落,纤纤绿草生。
无端夜来雨,又碍出门行。
丛祠牲酒走村村,赖是龙归为解纷。
爽气收回骑月雨,快风散尽满天云。
数峰缥缈如屏面,一浦涟漪作簟纹。
犹胜楚人箫鼓里,九歌哀怨下湘君。
今年春半不知春,飞雹奔雷吓杀人。
缝得春衫元未著,免教惆怅洛阳尘。
粥罢重投枕,灯残起读书。
闭门常自得,作计更谁如?箭茁白於玉,棕花长比鱼。
盘餐有此味,勿怪食无余。