装罢桃符又剪灯,新年光景捷飞腾。
老翁扫尽儿童事,却学禅床入定僧。
展开阅读全文
重云蔽白日,陂港日夜涸。
秋风才几时,已见霜雪作。
人生各有分,岂必衣狐狢。
吴中冬蔬茂,盘筋不寂寞。
抟泥治墙屋,伐筱补篱落。
薄酒亦醉人,问子胡不乐?
我比严光胜一筹,不教俗眼识羊裘。
沧波万顷江湖晚,渔唱一声天地秋。
饮酒何尝能作病,登楼是处可消忧。
名山海内知何限,准拟从今更烂游。
荠花如雪满中庭,乍出巴蕉一寸青。
老子掩关常谢客,短蓑锄菜伴园丁。
落叶窗前已作堆,地炉微火拨残灰。
梦中无祟败蔬圃,饭後有歌夸芋魁。
袅袅清笳催日晚,萧萧新雁带寒来。
更宽十日可闲出,会挈一壶寻早梅。
一樽随处可开颜,此事深疑造物悭。
地可登临多恨远,身常强健又须闲。
山围小市烟初歛,霜著横林叶半殷。
徙倚阑干君勿厌,日斜犹及棹舟还。
新雁来时岁又残,丹枫数树照江干。
前山云起忽成暝,陋屋雨来初变寒。
身退已收清禁梦,里居终出上恩宽。
作诗老恨无奇思,时取囊中断稿看。
炎熇犹末伏,清绝忽新秋。
露气房栊冷,砧声岁月遒。
悲蛩草根语,孤磷竹间流。
闻道河南北,飞蝗暗百州。
衰发萧萧满镜丝,情怀非复似平时。
风霜十月流年感,碪杵三更游子悲。
闽峤故人消息恶,蜀江遗老素书迟。
一箪豆饭休嫌薄,赋分羁穷合自知。
耄及光阴古更稀,自今惟有数期颐。
食观本草虽多事,醉读离骚自一奇。
物外有人闲始见,山中可乐老方知。
武陵好在桃千树,短棹相寻亦未迟。