老病少睡眠,卧见天窗白。
栖鸟亦已鸣,一一翻去翮。
我起将何之,且复守书册。
收歛万里心,未厌容膝迮。
吾家读书法,一字亦当核。
勉哉积新功,莫问几时客。
城南亭榭销闲坊,孤鹤归飞只自伤。
尘渍苔侵数行墨,尔来谁为拂颓墙?
初听高枝鹎鵊鸣,旋闻深井辘轳声。
堙笼小合犹疑雨,日射东窗顿作晴。
古洗注汤供浇濯,春畦摘菜助炰烹。
老人颓惰虽堪笑,终胜胸中怀不平。
双双黄犊卧斜阳,叶叶丹枫著早霜。
沙水自鸣如有恨,野花无主为谁芳?郫筒味酽愁濡甲,巴曲声悲怯断肠。
赖有生平管城子,不妨驱使答风光。
青青水中萍,粲粲墙下草。
开岁才几时,已叹春事老。
鸣禽傍窗户,怪我倦幽讨。
长吟感人怀,病枕起亦早。
下床呼獠奴,浩荡恣洒扫。
绿阴列苍石,芳樽得频倒。
客来但与饮,谈天有何好?亦莫雕肺肝,吟哦学郊岛。
月澹知将晓,风清喜近秋。
狂吟词跌宕,新沐发飕飀。
桐叶危先堕,蝉声断更遒。
达生随处乐,自笑替人愁。
北风吹急雪,夜半埋毡庐。
将军八千骑,万里逐单于。
汉家如天臣万邦,欢呼动地单于降。
铃声南来金闪铄,赦书已报经沙漠。
双鬓成丝高颊颧,晓窗临镜意茫然。
朱颜岂是一朝去,暗铄潜消五十年!
晨起梳头拂面丝,行年七十岂前期。
此生犹著几两屐?长日惟消一局棋。
空釜生鱼忍贫惯,闲门罗雀与秋宜。
区区名义真当勉,正是先师戒得时。
孤梦忽自惊,小窗初送明。
珍禽语庭树,可爱不知名。
向者事宦游,尘土过半生;传呼束带出,冬冬尚残更。
山居虽自由,晨起亦有程。
洗砚拂书几,一笑惬幽情。