老子今年嬾赋诗,风光料理鬓成丝。
青羊宫里春来早,初见梅花第一枝。
运筹陈迹故依然,想见旌旗驻道边。
一等人间管城子,不堪谯叟作降牋。
鸡已参差唱,窗才纔曨明。
高林风不止,丛竹露如倾。
梦为多难记,诗缘嬾少成。
晨兴了无事,散发遶阶行。
渔村酒市本无期,小蹇扁舟信所之。
丹叶满林霜落後,紫萍黏块水枯时。
山林闲寂归虽早,齿发衰残病已迟,努力及时谋自适,锦囊多贮暮秋诗。
一双掠水燕来初,万点飞花社雨余。
辛苦成巢君勿笑,从来吾亦爱吾庐。
家贫悔嗜酒,年迈思学道;虽云善补过,见事恨不早。
儒生守章句,忽忽遂将老,岩间得奇书,足以慰华皓。
丹液下注脐,黄云上通脑。
海山行当归,白发何足扫。
僧院轩窗酒市楼,过门自入不须留。
恰来竹下寻棋局,又向沙边上钓舟。
诗放不能谐律吕,书狂犹足走蛟蚪。
秦碑禹窆风烟外,一吊兴亡万古愁。
残梦悠扬不复成,枪然已有百禽鸣。
山童来报溪流长,幽事从今日日生。
莫笑衰残百不能,一枝筇杖捷飞腾。
山空野火焚秦篆,日澹烟芜遍禹陵。
小浦涨潮迎钓艇,疏钟出谷送行僧。
踟蹰不觉归途晚,村落人家已上灯。
忆年十七兮初入未央,获侍步辇兮恭承宠光。
地寒祚薄兮自贻不祥,谗言乘之兮罪衅日彰。
祸来嵯峨兮势如坏墙,当伏重诛兮鼎耳剑鋩。
长信虽远兮匪弃路旁,岁给絮帛兮月赐稻粱。
君举玉食兮犀箸谁尝?君御朝衣兮谁进熏香?婕妤才人兮俨其分行,千秋万岁兮永奉君王。
妾虽益衰兮尚供蚕桑,愿置茧馆兮组织玄黄。
欲诉不得兮仰呼苍苍,佩服忠贞兮之死敢忘。