黯淡江天雪欲飞,竹篱数掩傍苔矶。
清愁满眼无人说,折得梅花作伴归。
章甫从诸老,今为两世人。
惟书尚开眼,非酒孰关身?远水涵清镜,晴云蹙细鳞。
篱边花未尽,作意醉残春。
老病厌嚣烦,晨兴步小园。
草深移旧路,竹茂失颓垣。
未暇从鱼乐,惟思与石言。
人家寻每得,拄杖印苔痕。
展开阅读全文
我无四目与两口,但在人间更事久。
死生元是开阖眼,祸福正如翻覆手。
消磨日月几緉屐,陶铸唐虞一杯酒。
既非狗马要盖帷,那计风霜悴蒲柳。
灶突无烟今又惯,龟蝉与我成三友。
判知青史无功名,只用忍饥垂不朽。
园古逢秋好,身闲与嬾宜。
空堂赏疏豁,重阁望参差。
竹粉有新意,松风含古姿。
低回惭禄米,官事少於诗。
革带频移纱帽宽,茶铛欲熟篆香残。
疏梅已报先春信,小雨初成十月寒。
身似野僧犹有发,门如村舍强名官。
鼠肝虫臂元无择,遇酒犹能罄一欢。
展开阅读全文
齿豁不可补,发脱无由栽,清晨明镜中,老色苍然来。
余年亦自惜,未忍付酒杯。
抽架取我书,危坐阖复开。
万世见唐尧,夔龙获亲陪。
寥寥三千年,气象挽可回。
岂以七尺躯,顾受世俗哀?道在无不可,廊庙均蒿莱。
衣润熏笼暖,灯残漏箭长。
鸣鸡带窗月,立马怯庭霜。
病骨阴晴觉,官身早夜忙。
火城那复梦,愁绝软尘香。
展开阅读全文
水边小丘因古城,上有巨竹数百个。
一径蛇蟠不容脚,平处乃可十客坐。
袅袅共看风枝舞,簌簌时听春箨堕。
古佛不妆香火冷,瘦僧如腊袈裟破。
门前西去长安路,日夜舳舻衔尾过。
老夫本乏台省姿,且就清阴曲肱卧。
未旦鸡三号,将旦鹅群鸣;湖陂地旷快,颇乐闻此声。
回首宦游日,铃索搅五更,未言簿书劳,谗谤随日生。
一饥百忧散,洒然怀抱清。
雨後初得荠,晨庖有珍烹,岂不念加糁,侈汰恐易萌。
且当读古书,至味敌大羹。