有书常嬾读,有酒常嬾醉,惟有默坐佳,又以睡为祟。
不如舍之起,扶杖来东园,摘此幽涧果,哺我高枝猿。
食果饮清泉,猿计亦何阙?但恐夜霜时,肠断巴山月!
初日破苍烟,零乱松竹影。
老夫起烧香,童子行汲井。
平生水云身,不堕车马境。
愿言学庞公,全家事幽屏。
出郭溶溶细縠波,平生此地几经过。
祭余野庙啼乌乐,酒贱村墟醉叟多。
亭午疏钟离石佛,歛昏微雨泊曹娥。
采莲艇子愁衣湿,不为人家惜绿荷。
一官又寄汝江头,落魄文园故倦游。
榻上铎声悲破梦,檐边桐叶冷生秋。
暮年作吏宁长策,薄禄縻人尚小留。
晨起凭栏叹衰甚,接篱纱薄发飕飕。
巢山避世纷,身隐万重云。
半谷传樵响,中林过鹿群。
虫锼叶成篆,风蹙水生纹。
不蹋溪桥路,僊凡自此分。
一饱无余事,西村偶独行。
榰筇息微倦,汲井漱余酲。
川阔雁平度,谷虚云乱生。
绝知丰岁乐,笑语隔柴荆。
展开阅读全文
吾庐宛在水中沚,车马喧嚣那到耳。
一堂翛然卧虚旷,蝉声未断虫声起。
有时寓意笔砚间,跌宕奔腾作诙诡。
徂徕松尽玉池墨,云梦泽乾蟾滴水。
心空万象提寸毫,睥睨醉僧窥长史。
联翩昏鸦斜著壁,郁屈瘦蛟蟠入纸。
神驰意造起雷雨,坐觉乾坤真一洗。
小儿劝我当自珍,勿为门生书棐几。
寒无毡坐甑生尘,此老年来乃尔贫。
两颊如丹君会否,胸中原自有阳春!
勋业文章谢不能,生涯分付一枝藤。
身同湘浦孤舟客,心羡庐山下版僧。
倦枕厌闻窗外雨,残膏犹在壁间灯。
草芝要及清晨服,深媿蛮童为扣冰。
江鮆堆盘粔籹香,山家节物亦穷忙。
桑间葚紫蚕齐老,水面秧青麦半黄。
语燕似催春事去,游丝不似客愁长。
乡村年少那知此,处处喧呼蹴鞠场。