浅井供茶灶,分流浣布沙。
此泉吾所爱,百用给山家。
不到梅山二十霜,望中常似隔他乡。
一杯甖粟纱灯下,最忆初寒宿上方。
桑柘相望雨露新,桃源自隐不缘秦。
稻陂正满初投种,蚕子方生未忌人。
酒借鹅儿成浅色,鱼凭云母作修鳞。
赛神归晚比邻醉,一笑犹关老子身。
嶓冢山头是汉源,故祠寂寞掩朱门。
击鲜藉草无穷乐,送老那知江上村。
曩自白帝城,一马独入蜀,昼行多水湄,夜宿必山麓。
时闻木客啸,常忧射工毒,蜿蜓蛇两头,踸踔夔一足;岂惟耳目骇,直恐性命促。
稍历葭萌西,遂出剑阁北,奴僵不敢诉,马病犹尽力,我亦困人客,一日带屡束。
最忆苍溪县,送客一亭绿,豆枯狐兔肥,霜早柿栗熟,酒酸压查梨,妓野立土木。
主别意益勤,我去疲已极,行行求旅店,借问久乃得。
溪声答歌长,灯焰照影独,村深寒更甚,薪尽烧箦竹。
须臾风雨至,终夕苦漏屋。
於时厌道途,自誓弃微禄。
犹几三十年,始谢祝史职。
君恩念笃老,内阁使寓直。
亦思秋豪报,力惫蓺黍稷。
却寻少时书,开卷有惭色。
小阁对寒蟾,山尊尽更添。
方看一轮满,又叹两头纤。
脉脉离云峤,娟娟傍画檐。
五更清露下,不恨客衣沾。
风吹旗脚西南开,挂帆槌鼓何快哉!转头已失望夫石,黄山孤塔迎人来。
黄山劝汝一杯酒,送往迎来殊耐久。
明年我作故乡归,还对黄山一搔首。
老来百事似婴儿,美睡甘餐只自知。
陋屋略如营窟世,淳风不减结绳时。
飞花尽逐五更风,不照先生社酒中。
输与新来双燕子,衔泥犹得带残红。
云里溪头已占春,小园又试晚妆新。
放翁老去风情在,恼得梅花醉似人。