奇峰迎马骇衰翁,蜀岭吴山一洗空。
拔地青苍五千仞,劳渠蟠屈小诗中。
幽居端似玉川生,茅屋支撑不更营。
青旆荒寒增酒兴,锦囊零落负诗情。
残无色榇斜阳远,落叶飞如野鸟轻。
徂岁峥嵘忽如许?雁来又过会稽城。
风露青冥水面凉,旋移野艇受清香。
犹嫌翠盖红妆句,何况人言似六郎!
湖上多甘井,磑泉尤得名。
何时枕白石,静听辘轳声?
骏骡西过雨漫天,千里江山在眼边。
二十四年如昨梦,凭谁问讯带枷僊?
海棠已过不成春,丝竹凄凉锁暗尘。
眼看燕脂吹作雪,不须零落始愁人。
白发垂肩无二毛,胸中消尽少年豪。
河倾月没夜将旦,木落草枯秋已高。
窗下灯残候虫语,墙隅栖冷老鸡号。
曲肱不复更成寐,起视寒空如断鳌。
狼烟不举羽书稀,幕府相从日打围。
最忆定军山下路,乱飘红叶满戎衣。
展开阅读全文
我不如列子,神游御天风;尚应似安石,悠然云海中。
卧看十幅蒲,弯弯若张弓。
潮来涌银山,忽复磨青铜。
饥鹘掠船舷,大鱼舞虚空。
流落何足道,豪气荡肺胸。
歌罢海动色,诗成天改容。
行矣跨鹏背,弭节蓬莱宫。
至人贵其身,不使事物遶。
捐身易富贵,明珠弹飞鸟。
我愿称善人,题作墓上表。
从来尺鷃乐,不羡飞鸿矫。